Deelnemers schrijfresidentie 2019

Ali Amghar

Creatief, nieuwsgierig, beschouwend, analytisch, soms een tikkeltje cynisch, maar wel betrokken: dat is Ali Amghar (1989) in enkele woorden samengevat. Verbindend tussen zeer uiteenlopende doelgroepen en gewend om zaken van alle kanten te bekijken. Twee zomers geleden besloot hij voluit zijn jongensdroom in vervulling te laten gaan en van schrijven zijn beroep te maken. Hij werkt als freelancer schrijver en programmamaker in zijn geboortestad Utrecht.

 

In Parijs ging Ali aan de slag rond het thema heimwee en schreef De grijze rolkoffer. Daarnaast schreef hij het korte verhaal De tweede blik, geïnspireerd door een schilderij van Jan Saenredam.

Amarylis De Gryse

Vanop een met uitsterven bedreigde camping langs een Antwerpse snelweg schrijft Amarylis De Gryse (1989) fictie. Met haar korte verhalen haalde ze de shortlist en longlist van de Grote Lowlands Schrijfwedstrijd. Ze studeerde dit jaar af aan de Antwerpse SchrijversAcademie. In 2020 verschijnt haar debuutroman bij Prometheus.

 

Als opdrachttekst bij de aanmelding voor de residentie blikte Amarylis 15 jaar vooruit en schreef Vruchtvlees, een kort verhaal over clandestiene kotelettenliefhebbers. In Parijs schreef ze een kort verhaal Vier dagen, drie nachten en daarnaast dook ze in de zielenroerselen van een schutter voor de tekst Gewone mannen, waarin een schilderij van Govert Flinck tot spreken wordt gebracht.

Arno Boey

Arno Boey (1996) bevindt zich tussen beweging en proza, tussen Brussel en Antwerpen, tussen schoolslag en borstcrawl. Met zijn vader spreekt hij Frans, met zijn moeder Nederlands. Ooit droomde hij van een tijdschrift vol jonge schrijvers, dichters en beeldenmakers, nu staan in zijn boekenkast vijf nummers van ZINK, netjes op kleur gesorteerd.

 

Voor zijn kandidatuur voor de schrijfresidentie spoelde Arno de tijd 15 jaar vooruit en schreef Ebe. In Parijs schreef hij gedichten en werkte hij aan een eigenzinnige reisgids. Hij liet zich inspireren door Het melkmeisje van Vermeer voor de korte poëtische tekst Ik zweet in ultramarijn.

Cesar Majorana

Cesar Majorana (1996) is schrijver en presentator. Voor glossy &C schreef hij wekelijks een column, bijvoorbeeld over depressie of dure geurkaarsen. Voor NPO3 presenteert hij de talkshow Club Hub. Op Radio 1 is hij te horen als Druktemakers en bekommert hij zich bijvoorbeeld over de bijen in Cuba. Eerder schrijfwerk verscheen onder andere op DeFusie en VICE. Zijn fetisj is dat iemand dode goudvissen in zijn mond begraaft, maar niemand wil dat ooit.

 

Cesar reflecteerde in Parijs op authenticiteit, luxe en sterfelijkheid. Voor de opdrachttekst keek hij naar de kopie van de Nachtwacht en brengt haar tot spreken in Bekentenissen van een kopie.

Daphné Dupont-Nivet

Daphné Dupont-Nivet (1989) is onderzoeksjournalist en researcher. Ze studeerde geschiedenis en internationale betrekkingen en onderzoekt het liefst de snijvlakken van politieke economie, technologie, ecologie, identiteit en geschiedenis. Voor Platform Investico spoort ze narigheid op en pluist ze stoffige informatie uit. Haar artikelen verschenen bij onder andere De Groene Amsterdammer, Trouw, De Correspondent en OneWorld. Voor de KRO-NCRV werkte ze aan een podcast en voor VPRO Dorst aan een animatieserie.

 

Vijftien jaar vooruit kijkend schreef Daphné een artikel over toekomstige hobby's: 'Nu relax ik pas echt'. In Parijs dook ze het koloniale verleden van haar familie in. Verder liet zich door het schilderij 'De windstoot' inspireren en schreef Som der delen, een verhaal over een spookschip.

Dieter De Schutter

De illustraties van Dieter De Schutter (1992) vallen op door hun speelse benadering en heldere en dynamische beeldtaal. Zijn levendige tekeningen nodigen de toeschouwer uit om een stapje dichterbij te zetten om elk tafereel te doorgronden. Hij won met zijn beeldverhalen onder meer de eerste prijs van Greenhouse op het stripfestival GRAFIXX en de special mention award van East London Comics and Arts Festival x WeTransfer.

 

Dieter tekende voor zijn aanmelding een toekomstbeeld van een Zondagmiddag. In Parijs werkte hij aan zijn graphic novel. Geïnspireerd door een landschap met veerboot uit 1649 tekende hij het beeldverhaal Koning. Dat wordt gepubliceerd in Stripgids en hiervan bracht hij in eigen beheer een exlusieve editie uit (risoprint).

Edna Azulay

Edna Azulay (1995) studeert Writing for Performance in Utrecht en probeert voor de zomer af te studeren met een scriptie over hoop. Ze schrijft vooral toneel en poëzie, draagt voor, verzamelde vorige zomer met Lila Payens in een roze caravan geheimen voor de wc’s van festival Hongerige Wolf. Ze maakte in opdracht van Likeminds een theatertekst over de Wallen, kapitalisme en queer verlangen en werkt momenteel aan een nieuw stuk op vraag van Likeminds.

 

Vooruitblikkend naar de toekomst schreef Edna een Future Love Letter. In Parijs schreef ze poëzie geïnspireerd door de stad. Ook schreef ze het gedicht nachtuilen waarin ze het schilderij Het dronken paar van Jan Steen in tot spreken brengt.

Iduna Paalman

Iduna Paalman (1991) schrijft poëzie, proza en toneelteksten. Haar werk verscheen onder andere in De Gids, Revisor, Het Liegend Konijn en NRC Handelsblad. Ook is ze vaste columnist voor het platform Hard//hoofd. Ze studeerde Duits en geschiedenis in Amsterdam en Berlijn.

 

Als opdrachttekst bij de aanmelding voor de residentie schreef Iduna het toekomstgedicht Augustus 2015 - augustus 2015. In Parijs onstond de gedichtencyclus Beveiligde weergave. Daarnaast liet ze zich door een schutterstuk van Joachim von Sandrart inspireren voor Maria de' Medici bereidt zich voor. Al bovengenoemde gedichten zijn gepubliceerd in haar poëziedebuut De grom uit de hond halen (Querido, september 2019).

Iona Daniel

Iona Daniel (1989) maakt theater en radio. Ze schreef teksten voor onder andere Oerol, de Toneelmakerij, Over het IJ en de Parade, publiceerde verschillende toneelstukken en schreef en regisseerde hoorspelen voor de VPRO en NTR. Aan haar toneeltekst De Nachtbloeiers werd in 2012 de ITs Playwriting Award toegekend. Met Rineke Roosenboom vormt ze het duo iona&rineke. Samen schrijven en maken ze muziektheater, sinds 2016 verbonden aan Orkater.

 

Iona blikte voor haar aanmelding voor de schrijfresidentie 15 jaar vooruit en ziet het stof wegtrekken na een onverwachte ramp in de tekst TL. In Parijs legde ze de basis voor een hoorspel over haar fascinatie voor de manier waarop mensen naar dieren kijken. Ook schreef brengt ze een schilderij van Jan Steen vanuit een onverwachte invalshoek tot spreken in s o r r y.

Jasmijn Post

Jasmijn Post (1989) is een Nederlandse journalist in Brussel. Ze werkt voor het Brusselse nieuwsplatform BRUZZ. Daar schreef ze, onder andere, over uitgebuite Uber-chauffeurs, gesmokkelde Nigeriaanse sekswerkers, gedwongen huwelijken en vrijwilligers die migranten helpen in het Noordstation. Ze studeerde onderzoeksjournalistiek en antropologie en gelooft erin een podium te geven aan mensen die in de media niet vaak gehoord en gezien worden.

 

Voor haar opdrachttekst in Parijs brengt Jasmijn een schilderij De liefdesbrief van Vermeer tot spreken. In het kortverhaal Het korset laat zij de brieflezende vrouw aan het woord, wier verlangens bekneld worden door sociale conventies.

Malika Soudani

Malika Soudani (1997) verwerkt haar liefde voor koken regelmatig in haar teksten. Zoals ze experimenteert in de keuken, even onderzoekend is zij als maker. Ze hoopt naast een dichtbundel ook ooit een (literair) kookboek te publiceren. Ze liep onder meer stage bij productiehuis SLAA, werkte als PR assistent voor Read My World en studeert sinds 2017 Creative Writing aan ArtEZ hogeschool voor de kunsten.

 

Malika stelde zich kandidaat voor de schrijfresidentie met het gedicht Wolhandkrab. Het lange gedicht Weekdier dat zij in Parijs schreef werd gevoed door fysieke indrukken in een broeiend hete stad. Voor haar opdrachttekst brengt ze een portret door Frans Hals tot spreken in Een vrouw.

Mandula van den Berg

Mandula van den Berg (1996) studeert Literatuur en Retoriek in Berlijn. Ze schrijft brieven en korte verhalen, die soms meer tekening zijn dan woord. In 2018 won ze de erotische schrijfwedstrijd Het Rode Oor en behalve over verlangen maakt ze graag dingen die stiekem politiek zijn.

 

Voor haar aanmelding voor de schrijfresidentie neemt ze ons in Doodstil mee naar een zomerdag over 15 jaar. In Parijs werkte ze aan een prozaproject waarin ook gevonden ansichtkaarten en foto's en eigen tekeningen verwerkt worden. Het schilderij Brieflezende vrouw van Vermeer vormde de inspiratie voor haar verhaal De brief.

Maxime Garcia Diaz

Maxime Garcia Diaz (1993) is dichter en student Cultural Analysis aan de Universiteit van Amsterdam. Haar poëzie gaat over het internet, het lichaam, insecten, haar tanden, klimaatverandering en verdrietige meisjes als verzetsstrijders. Maandelijks verstuurt ze een nieuwsbrief met gedichten en zelfgemaakte GIFjes. 

 

Vijftien jaar vooruitblikkend schreef Maxime het gedicht Superhumanmoon. In Parijs dook ze in een kunstmatige roze wolk van prinsessen, Disneyland en Marie Antoinette wat resulteerde in de gedichtencyclus Artificielle. Een portret van Frans Hals brengt ze tot spreken in het gedicht Schede, zwaard.

Mohamed Ouaamari

Mohamed Ouaamari (1991) is een Antwerpenaar met Marokkaanse grootouders. Hij werkt als social-mediastrateeg en onlineredacteur en heeft grote interesse voor nieuws en actualiteit. Of dat nou in 280 tekens op Twitter is, of een stuk uitgebreider in de vorm van blogposts: hij becommentarieert de actualiteit direct en scherp, maar altijd in humor verpakt. Zijn brievenreeks in blogvorm ‘Groetjes uit Vlaanderen’ resulteert in een gelijknamige boek, dat in oktober 2019 verschijnt bij Prometheus.

 

Mohamed werkte in Parijs aan een kort verhaal. Daarnaast schreef hij het verhaal Wakker worden met een kater bij het schilderij De dansles van Jan Steen.

Mona Thijs

Mona Thijs (1999) schreef op haar zesde haar eerste verhaal: een tweeregelig vers over een vermiste poes. Laatst vond ze het schriftje terug waarin dat verhaal staat, neergeschreven met ongeslepen potlood in schoonschrift. Ondertussen is Mona twintig en schrijft ze nog steeds verhalen. Er staat nog toe geen slijper op haar bureau.

 

Mona stelde zich kandidaat voor de schrijfresidentie met de opdrachttekst Pistache, vol bitterzoete herinneringen aan een toekomstig verleden. In Parijs schreef ze een kort verhaal geïnspireerd door het oudste horrotheater. Ook schreef ze Haan, bij het schilderij van het Joodse bruidje van Rembrandt.

Obe Alkema

Obe Alkema (1993) publiceerde in de afgelopen jaren in/op diverse bladen en platforms en debuteerde in november 2018 met de poëzieglossy Obelisque, die genomineerd werd voor de C. Buddingh’-prijs 2019.

 

Tijdens de schrijfresidentie schreef Obe het persoonlijke essay Kevin Killian herinneren over landschap en herinnering aan Parijs. Voor de opdrachttekst geeft hij een stem aan het schilderij Festoen van vruchten en bloemen van Jan Davidsz. de Heem.

Quinten Wyns

Quinten Wyns ( 1991) is filmmaker en schrijver. Hij studeerde af aan de KASK- School of Arts Gent met Oosteroever (2017) en leeft en werkt tegenwoordig in Brussel. Als redacteur is hij verbonden aan platform Sabzian. Daarnaast publiceerde hij in De Groene Amsterdammer.

 

Quinten wandelde in Parijs en reflecteerde over de idee van het Grand Paris in relatie tot stadsontwikkeling in Brussel. In zijn korte verhaal Gesticulerend in een schijngesprek geeft hij het woord aan een schutter uit de Magere Compagnie die in een existiële crisis belandt.

Sanne Pieters

Sanne Pieters (1993) is schrijver en literair programmamaker. Ze studeerde Creative Writing aan ArtEZ en studeert Sociologie aan de Vrije Universiteit Amsterdam, waar ze vooral schrijvend onderzoek naar sociologische concepten in de moderne literatuur doet. Ze is onderdeel van het kunstcollectief Touchy Studios, waarvan werk vertoond werd op onder meer  Les Recontres d’Arles en in FOAM en geselecteerd werd voor The Startpoint Prize Europe en MOAM 2019. Sanne werkt daarnaast voor de SLAA (Stichting Literaire Activiteiten Amsterdam) en heeft een vaste column in Advalvas, het studieblad van de Vrije Universiteit Amsterdam.

 

Als opdrachttekst bij de aanmelding voor de residentie schreef Sanne het toekomstverhaal [emoji van een omhelzing]. In Parijs realiseerde ze het video essay Hittenotities (Notes on heat) in samenwerking met Jonathan Hielkema (Touchy Studios). Bij het schilderij Stilleven met kazen schreef ze het kortverhaal Milked out waarin verwachtingen rond rolpatronen op de korrel genomen worden.