nachtuilen | Edna Azulay

nachtuilen

de lucht is paars en doet je denken aan een nacht,

die nacht dat iemand,

je kent de kromming van haar rug nog,

hoe ze naar adem hapte

ze wilde door jou, jou, gered worden,

oh

stop met praten alsjeblieft

ik hoef je nostalgie niet

ik wil je geschiedenis en mythen niet

ik geloof niet in helden

geef me je trillende lijf

ik wil je horen slissen en struikelen

ik wil handen die tussen benen glijden

en geloven dat dat alles is wat uitmaakt, nu

er zijn geen verklaringen

we hebben ze niet nodig

dit is geen manier om vrouw te zijn, zeg je

kijk, liefje

ik had best een gedicht willen zijn

iets lyrisch of zo

een vastomlijnd geheel

maar ik drink te veel dans te veel praat te hard en

geloof dat alles uit elkaar aan het vallen is

er is een taal die ik alleen in het donker spreek,

dit lichaam herbergt herinneringen en zinsconstructies en ik wil je

vingers op de bliksem van mijn dijen,

duw mijn lippen uit elkaar

lees de binnenkant van mijn wangen, mijn keel

tot ik kokhals

spuug in mijn mond,

mijn tong is niet gemaakt om te praten

het is niet je intentie

om me te ruïneren, zeg je

probeer je een meisje van me te maken?

ik zou kunnen doen alsof

ik je nodig heb

om op te staan

om thuis te komen, wakker te blijven

maar liefje

laten we niet doen alsof dit ons allemaal maar overkomt

ik dacht dat je de regels kende

we hebben zeker nog drie uur

tot ik je poriën weer kan tellen

tot het me iets kan schelen wat ik met mijn geld heb gedaan

kom,

laten we dansen

tot gezichten samenkomen versmelten verdwijnen en

begrippen als goed en slecht geslacht en grenzen hun betekenis verliezen

laat me het zout achter je oren likken,

ik wil samen overal buiten vallen

buigzaam zijn

voor een lichaam om op neer te storten

ben ik bereid veel op te geven

in mijn dromen vat ik vlam,

tussen mijn schouderbladen kan iets nieuws ontstaan

je kent me niet

maar je weet nog hoe ik heet,

toch? herhaal het

herhaal het

hoe smaakt het?

je kent mijn naam

herhaal het

herhaal het

tot het licht wordt

Oude werken, jonge schrijvers. De Eregalerij ongegendered
 

Jonge Vlaamse en Nederlandse auteurs laten eeuwenoude topstukken spreken. In korte poëzievoordrachten en prozavertellingen laten zij je schilderijen van Frans Hals, Jan Steen en andere grootmeesters uit de 17e eeuw op een unieke manier beleven.

deBuren gaat sinds 2012 iedere zomer met een groep aanstormend schrijftalent uit de Lage Landen naar Parijs. Twee weken verblijven ze daar om over de grenzen heen elkaars werk en ideëen te leren kennen en aan nieuw materiaal te werken. De lichting van 2019 brengt een schilderij uit de Eregalerij van het Rijksmuseum op literaire wijze tot spreken in hun eigen artistieke taal. Onze vraag aan hen was even simpel als uitdagend. Schrijf een nieuwe tekst over een oud werk, vanuit één kernvraag: wat zie je als je door een genderbril naar deze schilderijen kijkt?

Tijdens de Nacht van de Geschiedenis bezetten de literaire talenten uit onze schrijfresidentie de Eregalerij in het Rijksmuseum waar de topstukken van de meesters van de zeventiende eeuw te zien zijn. Edna Azulay schreef over het schilderij Het dronken paar (ca. 1655 – ca. 1665) van Jan Steen.

Je kunt deze verhalen, gedichten en reflecties ook lezen en beluisteren op de website van Maand van de Geschiedenis.