Deze website wordt niet langer ondersteund in Internet Explorer. Update hier je browser voor een betere ervaring.

Toekomst in zicht met Mona Thijs

Spoel de tijd vijftien jaar vooruit en schrijf over wat je ziet gebeuren in de nabije toekomst: dat was de opdracht voor de kandidaat-schrijfresidenten 2019. Met pistache-ijs als madeleinekoekje haalt Mona Thijs vanuit de toekomst nostalgische herinneringen op.
Door Mona Thijs op 1 jul 2019
Tekst
Literatuur & taal
Schrijfresidentie Parijs

Pistache

 

We verbranden onze voeten aan het bloedhete asfalt. In onze vaart flitsen cherubijnen in gekortwiekte voortuinen aan ons voorbij.

 

Vijftien jaar geleden misstonden we in dit landschap. Jij met je klitten die rasta’s moesten worden, ik met mijn eeuwige strohoed.

 

‘Alles voor dat pistache-ijs’, hijg je. Je probeert me schalks aan te kijken.

 

We brullen naar de ijscokar verderop. Op de achterdeuren herken ik de verschoten omtrek van het lachende hoorntje op pootjes. Er komt nog steeds datzelfde Duitse schlagernummer uit de blokradio van de ijsventer. Jij zingt grotesk mee: ‘Ich liebe dich wie Ich Schmetterlingen liebe’, maar je kijkt me niet aan. Ik wil lachen, zeggen: ‘Du sprichst Deutsch mit Haren opf.’ We bestellen galetten met pistache. Jij vraagt een bak koud water om onze voeten in af te koelen.

 

In stilte sleuren we de bak naar de stoep. Hij is te klein voor ons samen. Onze dijen drukken tegen elkaar aan. Onhandig likken we aan onze druipende galetten. Ik voel je naast me haast wanhopig naar een grap zoeken, een herinnering die gepast is.

 

Je hebt het niet over de laagstaande rivieren waardoor we waadden, vijftien jaar geleden. De wilde das die je naar mij noemde, jouw gezwollen wespenbeet, de dikke palinggroene zalf van de apotheker uit het dorp, die je in de vorm van vleugels tussen mijn schouderbladen spoot. De keer dat we uren roerloos tegen elkaar aan lagen op een luchtmatras.

 

‘s Avonds liggen we naast elkaar in het aftandse hutje op het erf van je oom. Jij ligt er stokstijf bij. De stoere verhalen die je vertelt, kunnen onmogelijk uit dat lijf komen. Ze lijken opgenomen op een verstopt cassettebandje. Jij opent en sluit enkel je mond, als een vis die naar adem hapt.

Mona Thijs

Mona Thijs (1999) schreef op haar zesde haar eerste verhaal: een tweeregelig vers over een vermiste poes. Laatst vond ze het schriftje terug waarin dat verhaal staat, neergeschreven met ongeslepen potlood in schoonschrift. Ondertussen is Mona twintig en schrijft ze nog steeds verhalen. Er staat tot nog toe geen slijper op haar bureau.

 

Mona studeert Woordkunst aan het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen. Ze stond in de finale van Kunstbende in 2013, schreef columns voor deStandaard magazine en Klasse en later dit jaar lees je twee van haar korte verhalen in DW B.

Vertel het verder: