Wat strepen niet vertellen | Johannes Decat

Hoe klinkt het kasboek van een plantage? Waaraan denkt een kwast die werd gebruikt voor bezweringen? Met welke stem spreekt een contract uit de 18e eeuw? En welk verhaal herbergt Het poppenhuis van schilder Jacob Appel?

In de reeks Oude werken, jonge schrijvers geven jonge Vlaamse en Nederlandse auteurs een stem aan een artefact uit de tentoonstelling Slavernij (Rijksmuseum, Amsterdam).

Wat strepen niet vertellen

Wij noteren,

Een julidag in het jaar 1822, Brazilië

Wij rapporteren

Palmhart, suikerriet en bakbanaan

Wij zijn

pennenstreken,

gerechte ruggen aan de horizon,

trillingen in hete lucht

Wij zijn inkthalen

Gebrand pigment

Wij zijn het metrum, wij

slaan de maat

Dit kasboek moet niet rijmen,

het moet enkel kloppen

Wij zijn slechts schaduwen

opgemeten, beslagen, geturfd, ooit

ploegden wij het veld, wij

trokken voren in kleigrond, plukten vreemde vruchten,

maar werden daar niet rijker van, wij

zijn strepen,

amper ruggengraat

Onze beulen kregen lemma’s.

Van hen is te achterhalen wie ze waren. Wat ze deden.

Wat ze schreven.

Van hen weet je hoe ze stierven

aan syfilis, longontsteking, alcohol en/of eenzaamheid.

Van ons resten enkel strepen

Wij zijn

bezweringen. Korsetten in cadans.

Wij stopten nooit.

Wij begonnen veel te lang geleden en lopen nog altijd door.

Samen vormen wij een langgerekte slenk

Wij kregen nieuwe dwangbuizen aangemeten.

We werden bits en bytes, in binaire stelsels vervat.

Excelbestanden.

Wij zijn de harde cijfers die niemand horen wil, wij zijn

de zoektocht naar werk, een woonst, wij zijn

getraliede tragiek

Amechtig snakken wij naar adem en

bij protest wijzen de camera’s niet naar de woorden op onze borden, maar

naar een handvol stenen en gebroken winkelruiten en

onze stemmen zijn gesmoorde echo’s en

jullie beelden verbeelden ons niet, wij

zijn strepen

wij noteren, rapporteren

                  de eenentwintigste eeuw

wij zijn

pennenstreken,

gerechte ruggen aan de horizon

trillingen in hete lucht