Deze website wordt niet langer ondersteund in Internet Explorer. Update hier je browser voor een betere ervaring.
Tijdens de coronacrisis viel het publieke leven voor een groot stuk stil. Voor het repairdiner vonden Pilar en deBuren alvast een oplossing. Dat werd een 'repairday' Een van de resultaten is dit prachtige gedicht van Lisette over de huidige situatie: "Ik heb er voor gekozen een gedicht te schrijven over mentale zorgen thuis in deze quarantainedagen".
Het REPAIRDINER werd een REPAIRDAY online, via de sociale kanalen van Pilar en deBuren. We hielden ons publiek de hele dag gezelschap: tijdens het ontbijt, de lunch en het avondmaal (of de apero). Lisette Ma Neza schreef een gedicht over thuiszitten tijdens coronatijden, Joppe de Campeneere nam de hele voormiddag de Instagram van Pilar over en ging live tijdens de lunch om te praten over narcisme, schoonheid en realiteit op sociale media, en Warda El-Kaddouri nam na de lunch de Instagram van deBuren over om het te hebben over duurzame ontwikkeling.
We gaan in debat over glitches in onze huidige maatschappij en mogelijke oplossingen daarvoor. We verteren deze avond zowel systeemfouten als een driegangenmenu.
Gedurende de drie gangen van het diner buigen we ons over vier glitches in de maatschappij en zoeken we samen met tafelgenoten naar alternatieven. Bij het begin van de avond kies je als deelnemer één van de vier onderwerpen die je het meest aanspreekt en je schuift voor de hele avond mee aan deze tafel. Aan iedere tafel is er, naast de uitgenodigde moderator die de tafel leidt, plaats voor 14 gasten.
Verschillende studies in binnen- en buitenland tonen aan dat elke geïnvesteerde euro in cultuur ongeveer 3,5 euro oplevert. Naast de economische return biedt cultuur ook voeding voor de geest en dat is moeilijker meetbaar. De maatschappelijke impact van cultuur wordt pas écht zichtbaar bij afwezigheid. Toch zien we een trend waarbij overheden minder middelen investeren in cultuur. Wat is het belang van kunst voor de samenleving en in welke mate moet de samenleving daarin investeren? Hoe kan men dit op een goede manier organiseren?
Wat is er nodig voor een duurzame, leefbare en haalbare toekomst? Op enkele volhardende stemmen na, is er consensus dat er ingegrepen moet worden om de klimaatverandering aan te pakken. Over de manier waarop we dat moeten doen is er minder eensgezindheid. Hebben we een radicale ommeslag nodig om het tij te keren, waar klimaatactivisten als Greta Thunberg voor ijveren? Of brengen technologische ontwikkelingen zoals The Ocean Cleanup van ondernemer Boyan Slat voldoende soelaas?
Sociale media zijn niet meer weg te denken uit ons dagelijks leven en bieden modellen om online een identiteit te creëren. We maken en delen selfies aan de lopende band. Maken sociale media en de foto(shop)maatschappij de schoonheidsidealen steeds minder haalbaar zonder (digitale) cosmetische ingrepen? Welk gevaar schuilt in de onwerkelijke ideeën over schoonheid? De body positivity-beweging met influencers als Iskra Lawrence, Jitske Van de Veire of Ashley Graham lijken tegengas te geven. Maar zijn dit geen twee kanten van dezelfde medaille? Brengen we generaties narcisten voort door onszelf steeds centraler te plaatsen?
‘Een op vijf jongeren kampt met psychische problemen’, zo kopten de kranten vorig jaar op basis van een bevraging van de KU Leuven bij 2.000 jongeren. Hebben jongeren meer te kampen met mentale klachten dan vroeger? Of zijn het symptomen die kenmerkend zijn voor tieners? Rond psychische kwetsbaarheid, angst, depressie en eenzaamheid bestaan er nog steeds heel wat taboes. Hoe kunnen we dat doorbreken?
Michiel Vandevelde studeerde dans en choreografie aan P.A.R.T.S., Brussel. Hij is actief als choreograaf, curator, schrijver en redacteur. Als freelance curator werkte of werkt hij voor: Extra City Kunsthal, Het Bos, Bâtard festival, Precarious Pavilions. Hij is als redacteur betrokken bij het Oneens. tijdschrift, en hij heeft artikelen geschreven voor Etcetera, De Witte Raaf, Rekto:Verso, H ART, Mister Motley, etc. Van 2017 tot 2021 is Michiel Vandevelde artist in residence in het Kaaitheater (Brussel, BE). In zijn werk onderzoekt hij de elementen die de hedendaagse publieke sfeer vormen of belemmeren.
Warda El-Kaddouri groeide op in West-Vlaanderen en woont en werkt sinds 2016 in Amsterdam. De afgelopen vier jaar werkte ze als onderzoekster aan Universiteit Gent met een proefschrift over religie en identiteit in Duitse literatuur. Sinds kort werkt ze als redacteur voor De Groene Amsterdammer, het oudste opinieweekblad van Nederland. Warda is geboeid door religie, taal, diversiteit, onderwijs en duurzame ontwikkeling. Onlangs werd ze door Pilar, deBuren en Filosofie Magazine aangesteld als Scherpsteller. De Scherpsteller is een benoeming van een opkomende denker met een mandaat van twee jaar om de aandacht te vestigen op maatschappelijke ontwikkelingen.
Joppe De Campeneere studeert Taal- en Letterkunde, werkt freelance als online creative, maakt editorials over mode en beauty, en komt op voor LGBTQ+-rechten. Op zijn platform Sparkel gaat hij de strijd aan met genderstereotypen aan de hand van mode, make-up en onverbloemde meningen. Hij creëert er een plek waar iedereen zichzelf kan zijn, zonder voorgekauwde genderregels.
Lisette Ma Neza heeft de Nederlandse identiteit en woont in Brussel. Ze is wereldburger, studeert film en bracht haar eerste poëziealbum uit op 14-jarige leeftijd. Ze is columniste voor MO* en won als eerste Nederlandstalige vrouw het Belgisch kampioenschap Poetry Slam.
Dit evenement vond plaats op donderdag 26 maart 2020
Vanuit uw kot, ONLINE
