Van Marokko tot Mokum en Molenbeek

Ahmed Marcouch (PvdA) en Yamila Idrissi (SP.A) werden beiden eind jaren ’60 in Marokko geboren, en zijn nu parlementslid in respectievelijk Nederland en Vlaanderen. Marcouch publiceerde onlangs zijn autobiografie en politiek pamflet Mijn Hollandse droom. Onder leiding van schrijver Abdelkader Benali gaat het tweetal in gesprek over opgroeien in Europa, de ontdekking van de politiek, idealisme en de Marokkaanse gemeenschap in Vlaanderen en Nederland.

Ahmed Marcouch

Ahmed Marcouch (Beni-Boughafer, Marokko, 1969) kwam op 10-jarige leeftijd naar Nederland. In Marokko had hij niet op school gezeten, maar eenmaal in Amsterdam leerde hij in twee jaar Nederlands. Na een korte opleiding begon hij zijn loopbaan als ziekenverzorger, vervolgens werkte hij vanaf 1993 tien jaar bij de Amsterdamse politie.

In die periode volgde hij ook een lerarenopleiding maatschappijleer aan de Hogeschool, om vervolgens achtereenvolgens docent maatschappijleer en procesmanager jeugdbeleid bij de gemeente Amsterdam te worden. In 2006 werd hij stadsdeelvoorzitter in de Amsterdamse probleemwijk Slotervaart. Marcouch stelde daar onder meer voor om islamonderwijs te geven op openbare scholen.

Hij zette zich ook sterk in voor homo-emancipatie in moslimkringen. Om discriminatie op het spoor te komen deed hij het  controversiële voorstel  ‘lokjoden’ en ‘lokhomo’s’ in te zetten. Zijn beleid kwam hem ook op tegenstand te staan, onder meer vanuit de Marokkaanse bevolking.

In 2010 verliet hij de gemeentelijke politiek om voor de PvdA zitting te nemen in het Nederlandse parlement: de Tweede Kamer. Onlangs verscheen zijn autobiografie Mijn Hollandse droom.

Yamila Idrissi

Yamila Idrissi (Beni Sidel, Marokko, 1968) kwam op 1-jarige leeftijd met haar ouders vanuit Marokko naar België. Haar vader ging in Mechelen als arbeider werken in de metallurgie en onderhield daarmee een gezin van acht kinderen. Idrissi volgde een opleiding tot maatschappelijk assistent, en rondde later een studie rechten af.

Vervolgens werkte ze enige tijd als advocate aan de Brusselse balie, waar ze haar maatschappelijk engagement kon uitleven in verschillende Brusselse organisaties zoals ‘Emancipatie via arbeid’ en het ‘steunpunt allochtone meisjes’. In 2003 en 2004 was ze Brussels en Vlaams parlementslid voor de sp.a, maar bij de verkiezingen van 2004 haalde ze ondanks een hoge persoonlijke score geen zetel in het parlement.

Daarna schreef ze het boek Kif-Kif, dat in 2007 de Wablieft-prijs kreeg. Vanaf februari 2007 ging Idrissi als projectleidster aan de slag bij Daarkom, het Vlaams-Marokkaanse huis in Brussel.

In 2009 keerde ze echter terug in de politieke arena om als eerste lijsttrekker  van Marokkaanse origine in België verkozen te worden voor het Vlaams Parlement.

Abdelkader Benali

Abdelkader Benali (Ighazzazen, Marokko, 1975) kwam als klein jongetje naar Nederland. Hij debuteerde op 21-jarige leeftijd met de roman Bruiloft aan zee. Het boek werd zeer goed ontvangen, groeide langzaam uit tot een bestseller en werd vertaald in vele landen.

Pas in 2002 verscheen zijn tweede roman, De langverwachte, die insloeg als een bom en waarmee hij definitief zijn naam vestigde als belangrijk schrijver in de Nederlandse literatuur. De langverwachte werd bovendien onderscheiden met de Libris Literatuur Prijs 2003.

Zijn volgende roman, Laat het morgen mooi weer zijn (2005), was het eerste in een reeks van titels (poëzie, essays, boeken over zijn passie hardlopen, toneel, een briefwisseling en romans) die de in de daarop volgende jaren verschenen.

In 2010 presenteerde hij voor de NPS televisie onder meer boekenprogramma 'Benali in boeken'.