The Storyteller

Aan plaats ontbreekt het me niet. Ik krijg een hele zaal voor mezelf en moet de aandacht van wie deze ruimte betreedt met geen enkel ander voorwerp delen. Waar heb ik het aan verdiend? Want het tafereel dat ik u bied is van een weinig verheffende mistroostigheid. Je vraagt je zelfs af wat mensen drijft om dit armoedige hoekje uit te kiezen als een plek om zich te verpozen.

Naar het type vegetatie te oordelen bevinden we ons op het noordelijk halfrond. De brug en de strak gespannen elektriciteitsdraden wijzen erop dat het land een moderne infrastructuur bezit. Het is het soort plekje dat makkelijk bezaaid had kunnen zijn met plastic afval en andere rotzooi. Maar blijkbaar wordt het met enige regelmaat opgeruimd. Zelfs de vuilnisbak op de voorgrond staat er keurig bij. Het lijdt geen twijfel: deze omgeving wordt beheerd door een goed functionerende overheid. Het kan bijna niet anders of er zijn een paar aangename parken in de buurt. Of mooi onderhouden
rivieroevers die wandelaars en joggers uitzicht bieden op bewegend water. Dus wat bezielt deze mensen om zich hier af te zonderen? Je krijgt de indruk dat ze zich willen verstoppen.

The Storyteller ben ik genoemd. De enige persoon die praat, is het meisje aan de linkerkant. Haar houding is gespannen, haar gebaren hebben iets driftigs. Van alle aanwezigen is ze mogelijk de jongste, en zeker de energiekste. Als ze al een verhaal vertelt, dan is dat geen wijs en rustig verhaal. Ik vermoed zelfs dat ze veeleer een plan uiteenzet, een plan dat om te slagen van alle betrokkenen uiterste ernst en inzet vereist. Dat zou je toch afleiden uit de gezichten van haar toehoorders. Het oudere koppel hogerop kijkt alsof het zulke plannen al vaker heeft gehoord. Het is niet duidelijk of ze door het geloof en de energie van het meisje worden gecharmeerd of eerder geïrriteerd.

Helemaal rechts, onder de pijler van de brug die eruitziet als de boeg van een boot, zit een jongen voor zich uit te staren. Vaart het schip van zijn gemijmer nog ergens heen of is het allang gezonken? Wie zal het zeggen. Misschien is hij op een verhaal aan het broeden. Maar als ik moet kiezen, denk ik toch dat niet hij maar het meisje de verhalenverteller is waar de titel naar verwijst. Haar plan is een ontsnappingsplan. Ze wil zichzelf en haar toehoorders ervan overtuigen dat het mogelijk en noodzakelijk is om iets aan hun situatie te veranderen. Het geïsoleerde hoekje waarin ze zijn samengekomen, weerspiegelt de marginaliteit van deze situatie. Dat zou in ieder geval kunnen verklaren waarom ze aan de rand van de wereld zijn gaan zitten, waar niemand hen kan zien. Dat is de plek die het meest prikkelt tot het verzinnen van manieren om ‘in’ de wereld te geraken. En ook wie zijn vuur definitief verloren heeft, zit liever hier dan tussen wandelaars en joggers.

Dat ik in deze zaal op mijn eentje hang, beschouw ook dat als een weerspiegeling van hun afzondering. Het zou zelfs best kunnen dat geen van hen op dit moment door u wil worden gezien.

Yves Petry, geïnspireerd door The Storyteller © Jeff Wall