Deze website wordt niet langer ondersteund in Internet Explorer. Update hier je browser voor een betere ervaring.
Op dinsdag 4 april 2017 organiseerde deBuren voor de tweede keer alternatieve Europese Presidentsverkiezingen.
Europaprofessor Hendrik Vos, opiniemaker Thomas von der Dunk, activiste en cultureel ondernemer Rachida Aziz, Europees Jongerenvertegenwoordiger van de Vlaamse Jeugdraad Frédéric Picavet en Olave Basabose, jurist, schrijver en activist stelden zich met vlammende speeches bij deBuren kandidaat voor het Europese presidentschap.
Gemist? Lees de toespraak van Rachida Aziz!
Zelfs een orkaan zou de dikke laag stof niet wegkrijgen uit de torens van glas rond het Schumanplein.
U hebt er geen idee van hoeveel suspension of disbelief het vraagt om hier te staan als presidentskandidaat van dit Europa. 'Laat eens een frisse wind waaien door de Brusselse burelen', zo luidde de opdracht van deBuren. Zelfs een orkaan zou de dikke laag stof niet wegkrijgen uit de torens van glas rond het Schumanplein. En ook al kiest u vanavond om een revolutionair als ik tot president te verkiezen, dan nog zit ik daar dan morgen aan te kijken tegen de gezichten van Hollande, Rutte, Michel en Orban. U zal begrijpen dat ik al leukere opdrachten heb gekregen.
Hoe de Europese Unie er anders en beter kan uitzien, ga ik niet zelf beslissen. Ik zal het vragen aan de mensen die de constructiefouten van Europa het hardst voelen. De vluchtelingen gestrand in Duinkerken, in een kamp dat door mensen ter plaatse omschreven wordt als de hel, maar dan kouder. De overlevenden die aan wal stappen in Lampedusa nadat ze de gevaarlijkste boottocht ter wereld hebben ondernomen. De achtergebleven familie en vrienden van de 12.816 vluchtelingen die de voorbije drie jaar verdronken in de Middellandse Zee. De vrachtwagenchauffeurs uit Roemenië of Polen die hun gezin achterlieten om met een tientonner door België te dwalen en die de weekends doorbrengen op een overvolle parking van de autostrade terwijl het verkeer voorbijraast. Die wekenlang enkel uien en aardappelen eten om nog iets over te houden van hun schrale loon als zij naar huis terugkeren. De Portugese bouwvakkers die 2 euro per uur verdienen op de Belgische bouwwerven. De 300 mensen zonder papieren die onlangs het metrostation Kunst-Wet renoveerden waar ze zonder handschoenen en zonder veiligheidsbril 60 centimeter dikke muren moesten afbreken en die na afloop van de werken gewoon weer op straat werden gezet waar ze elk moment riskeren opgepakt te worden en opgesloten in Steenokkerzeel. De inwoners van Athene die als zombies door hun vervallen stad dolen. De alleenstaande vrouwen die er met een rood lampje achter het raam van hun appartement aangeven dat hun lichaam te koop is. De vrouwen met een hoofddoek die voortaan geen enkele bescherming meer genieten tegen racistische werkgevers, die zien hoe het stukje stof op hun hoofd een nieuwe gele ster werd. Duizend bladzijden, laat staan duizend woorden zijn lang niet genoeg om alle slachtoffers op te sommen.
Laten we luisteren naar de 300 mensen zonder papieren die onlangs het metrostation Kunst-Wet renoveerden en die na afloop van de werken gewoon weer op straat werden gezet.
Ik ga het ook vragen aan al die mensen die nu al elke dag bouwen aan dat andere Europa dat ooit zal opstaan. De jongeren van Black Lives Matter in Londen die vorig jaar het vliegverkeer op de luchthaven verstoorden om aan te klagen dat 7 van de 10 landen die het ergst getroffen worden door de klimaatverandering in Afrika liggen. De 4000 activisten van Ende Gelände die elk jaar gedurende 48 uur een steenkoolmijn in Duitsland blokkeren en dat zullen blijven doen tot de mijn definitief gesloten wordt. De jongeren van Lesbians and Gays Support the Migrants die vorige week op de luchthaven van Londen een deportatievlucht naar Ghana tegenhielden. De leerkrachten van Finland die een onderwijssysteem uit de grond stampten waarin de nadruk ligt op de ontplooiing van de kinderen en niet op kennisoverdracht maar waar die kinderen in internationale vergelijkingen toch topscores halen. De inwoners van Todmorden die alle parken en voortuintjes in hun stad volplantten met fruit en groenten waardoor in 2018 niemand nog naar de winkel moet maar gewoon de ingrediënten van het avondmaal kan plukken op straat.
De mensen zijn er, de plannen zijn er, de energie en de moed zijn er. Nu alleen nog dat wereldvreemde clubje in Brussel aan de kant krijgen. Als ik president word, rest mij nog één taak. Ik zal namens Europa mijn excuses aanbieden. Aan de landen die gekoloniseerd en leeggezogen werden, aan de joden voor het antisemitisme en de holocaust, aan de Palestijnen voor de naqba en de oprichting van de staat Israël, aan de Arabische wereld voor Sykes-Picot. Koloniale heersers die met een potlood kunstmatige grenzen tekenden op een landkaart en de gebieden onder elkaar verdeelden. Alle mensen die ik opgesomd heb, zitten hier niet in de zaal. Vanavond maak ik dan ook weinig kans om te winnen. Dat maakt ook weinig uit. Ik zal enkel winnen op de dag dat zij winnen.
Rachida Aziz
Brussel, 4 april 2017
Deze toespraak werd op 5 april 2017 gepubliceerd in De Standaard.
Verder lezen? Het publiek riep ten slotte Hendrik Vos uit tot winnaar. Hij hoopt zich later dit jaar te vestigen in 'het ei van Van Rompuy', de officiële zetel van de Europese president... Zijn toespraak en die van de andere kandidaten kunt u binnenkort lezen op onze website. Beluister nu reeds alle speeches via SoundCloud:
