Ode aan Sophie Calle

Omdat je een afscheidsbrief van je geliefde liet analyseren door duizenden vrouwen, omdat je je verdriet wist om te draaien in iets veel groters, omdat je je op die manier bevrijdde van een afwijzing.

Omdat je foto’s nam in Istanbul van duizenden mensen die naar de zee keken, omdat je die foto’s dan in een kerk plaatste, omdat je daarin liet zien dat religie misschien iets veel groters is dan een God, dat we met z’n allen turen in de verte en proberen iets te vinden, wat dat iets dan ook mag zijn.

Omdat je daarom misschien de dagboeken van je moeder voorlas in een kerk. Omdat zij ook op zoek was naar dat iets, maar het enige wat ze achterliet waren enkele dromen, enkele illusies.

Omdat je wildvreemden in je bed toeliet.

Omdat je blinden vroeg om het laatste wat ze zagen te beschrijven.

Wat zagen ze dan?

Omdat het leven ons door elkaar schudt, omdat we er niets van begrijpen, omdat je de heerser wil zijn van dat toeval.

Omdat je geheimen wil bewaren om ze nadien te verbranden.

Omdat je er niet aan kan weerstaan je leven te verheffen tot iets veel groters dan wat het is.

Wat is het dan?

Omdat de wildvreemde, de blinde, de ander, misschien wel een antwoord heeft.

Dat iets wat ons drijft, wat ons pijn doet, wat ons ontroert, wat ons levenslust geeft.

Dat iets, wat dat iets dan ook mag zijn.

 
________________________________________________

Julie Cafmeyer (1987) is schrijver en theatermaker. Haar voorstelling Bombastische Liefdesverklaring is een collage van foto’s van ex-vriendjes, e-mails, sms’en, audio opnames en poëzie. Worstelend met haar liefdesleven ervaart ze orgasmes, wanhoop, afwijzing en de hemel. Ook in haar teksten vertrekt Julie altijd vanuit het persoonlijke. Met voorbeelden als Karl Öve Knausgard en Sophie Calle is ze gefascineerd door de schaamte, de privésfeer en hoe ze de toeschouwer tot intieme deelgenoot kan maken in haar werk.