Deze website wordt niet langer ondersteund in Internet Explorer. Update hier je browser voor een betere ervaring.
De kandidaten voor de schrijfresidenten in Parijs schreven speciaal voor deze oproep een ode aan een Parijs icoon. In de aanloop naar de residentie van 2017 laten we je meelezen met een keuze uit deze verrassende odes. Sereh Mandias schreef een ode aan de architectuur van Les Espaces d'Abraxas.
Wat als ik je zou vertellen dat het mysterie van de Egyptische piramides erin ligt besloten dat we ze niet kunnen zien? Niet echt, tenminste. Van veraf zijn het slechts abstracte, driehoekige vormen. Meer symbolen van piramides, dan hun fysieke werkelijkheid. En hoewel ze zich van dichtbij wel manifesteren als gebouwde objecten, zijn ze zo groot dat ze de grenzen van ons blikveld overschrijden. Zo ontglippen ze telkens onze waarneming.
Wanneer je een rechte lijn trekt van het hart van Parijs naar Disneyland, ten oosten van de stad, dan vind je in het midden Les Espaces d'Abraxas, een woningbouwproject uit 1983. Paleis, theater en triomfboog, zo heten de drie delen waar het uit bestaat. Het theater is een halve cirkel, het paleis heeft een u-vorm, en midden in de ruimte die zij samen vormen, staat de triomfboog. Het is een onmiskenbaar postmoderne compositie: de gebouwen en hun details grijpen terug op klassieke elementen maar worden tegelijkertijd vervormd tot vreemde proporties. De delen zijn bovendien zo dicht op elkaar geschoven, dat de stad eromheen resoluut buitengesloten wordt en je nooit overzicht krijgt over het hele ensemble: een besloten universum voor de gemeenschap waaraan het onderdak biedt.
De mystiek van de piramides is misschien niet dezelfde als die van Les Espaces d'Abraxas, maar komt wel in de buurt daarvan. Balancerend tussen realiteit en utopie, is het een ongrijpbaar maar opwindend geheel. Uiteindelijk laat het zich nog het best begrijpen als een theatraal project, een architectuur die zijn eigen werkelijkheid schept. Hoe deze werkelijkheid eruit ziet, met welke dromen en ambities zij gecreëerd is en wie haar nu bevolkt, dat zal ik deze zomer onderzoeken.
________________________________________________
Na studies wijsbegeerte en bouwkunde laveert Sereh Mandias (1987) in haar werk tussen ontwerp en theorie, met een specifieke interesse voor de totstandkoming van de hedendaagse stad. Ze was chef architectuur en stedelijke ontwikkeling van Rotterdams online tijdschrift Vers Beton en is nu werkzaam als docent en onderzoeker bij de leerstoel Interiors Buildings Cities (faculteit Bouwkunde, TU Delft) en redacteur van podium voor stadscultuur De Dépendance.
Lees meer over de schrijfresidentie van deBuren
Lees & beluister de Parijsteksten van de deelnemers van de afgelopen jaren.
