Fafnir

Siegfried gaat naar de leeuwtjesclub. De politiek journalist kon niet langer aanzien hoe de bestuurders van België er niets van bakken. De moeilijkste beslissing uit zijn leven, dat telefoontje aan leider Bart. Over de Noordergrens gaat een idioot, bij de dodenherdenking op de Dam, aan het brullen. Blinde paniek. Al die verwarring in de wereld.

Mocht het helpen, een mens zou een kompas op elk van zijn armen tatoeëren. Het is met verbijstering dat we de hele dinsdag naar het nieuws van de overstap van Bracke hebben geluisterd. Alsof hij, een drakendoder bij naam, de enige zou zijn die een kentering kan brengen in ’s lands heikele situatie.

Erger dan het doelloos zitten suffen van velen is het pretentieus engagement van enkelen.

Redders, idolen, sterren: ze horen in de fictie thuis. Ze zijn de illusie die we ons voorspiegelen. Daar komt herrie van. Gebrul van idioten als niet alles blijkt te zijn zoals gehoopt. Twee minuten stilte. Zou dat kunnen werken als een resetknop? Opnieuw beginnen, van voor af aan. Met Fafnir, wiens bloed onkwetsbaar maakt.