Deze website wordt niet langer ondersteund in Internet Explorer. Update hier je browser voor een betere ervaring.
15 januari 2010, 8 uur ’s morgens in Freddy’s slaapkamer. De wekker rinkelt en Freddy wordt niet alleen door het geluid gewekt, maar ook door de aangenaam circulerende lucht. Al jaren kan hij enorm genieten van de verwarming die de hele nacht draait op vijfentwintig graden en de openstaande ramen, wat een combinatie produceert van warme en koude luchtlagen, zeg maar een sauna voor de neusgaten. Hij kijkt met een zekere vertedering naar zijn vrouw, Marion, die zich nog eens goed induffelt onder de elektrische deken.
Na een eerste sigaret in bed – een zaligheid die hij werkelijk niet kan missen ook al wordt Marion af en toe geteisterd door astma-aanvallen – staat hij op en sloft naar de badkamer. De slim gemonteerde spotjes geven een lichtverdeling die bijzonder kalmerend werkt. Dat is ook de reden dat ze altijd branden omdat Freddy niet graag een donkere ruimte binnen wandelt.
Na geplast te hebben en het toilet drie maal doorgetrokken te hebben, dat ene papiertje bleef maar plakken tegen de wand van de pot, en uit ijdelheid toch even op de weegschaal is gaan staan, honderdenacht kilo, goed voor een BMI van achtentwintig, het deed hem glimlachen en vol bewondering zijn stevige torso bepampelen, na dat alles zakt hij een verdieping lager naar de keuken. Omdat de spots daar even ingenieus verdeeld zijn als in de badkamer, wordt hij ook hier door een warme en aangename gloed verwelkomd.
Het zoemen van de peperdure, elektriciteit verslindende ijskast, wat nu éénmaal een eigenschap is van dit Amerikaanse merk waarvan in Europa maar een paar exemplaren te vinden waren, de verplaatsingskosten waren dan ook fenomenaal, dat zoemen dus, met de kracht van een sirene, dwingt ongebonden Freddy naar de ijskast. Eens kijken, een bakje aardbeien uit Nieuw-Zeeland, het doosje kersttomaatjes uit Zuid-Afrika, de Paraguayaanse komkommer (een net iets andere smaak dan de onze), … Maar denkt Freddy, het hoeft niet alle dagen gezond te zijn, dus gaat hij maar voor een sneetje Andalusisch geitenbrood en een paar plakjes Thaise stierenham (echt een bijzondere smaak die het dan ook noodzakelijk maakt dat de dieren heel jong met een vrij bot mes dienen gekeeld te worden). Waarbij evident een kopje Japanse koffie hoort, waarvan de oorsprong teruggaat op een eeuwenoude Zentraditie.
Op de eettafel staat de laptopcomputer, altijd op standby, want elke e-mail telt, de teller staat trouwens op 73. Ernaast ligt de gsm, de iPod en een folder voor het nieuwste laptopmodel want, alles bij elkaar genomen, was zijn toestelletje nu toch al bijna een jaar oud. En dat kon hij zich niet permitteren om met zo’n ouderwets ding betrapt te worden, zeker als je in de business van Freddy zit: aandelen. Uiteraard niet het ordinaire verhandelen van papier van bedrijf A naar bedrijf B en omgekeerd, maar het risicovolle werk. Gokken op de waarde die een aandeel zou kunnen hebben binnen zes maand om die aan de dubbele prijs te kunnen verkopen aan om het even wie die denkt dat het meer zal zijn. Wat zonder enige twijfel juist kan zijn maar wat interesseert hem een perspectief van zes maand? Je kan al even goed dood en begraven zijn. De winst van de verkoop op de verkoop, dat is het spel.
Het doet hem terugdenken aan die ene keer: een pakket aandelen ter waarde van bijna een miljard euro, gekocht om 9:01:53 en doorverkocht aan bijna het dubbele om 9:01:57. Een persoonlijk record. Het allermooiste was dat zijn percentage op de verkoop een ‘magere’ 0,5% was, maar wie een beetje kan rekenen, begrijpt meteen hoe Freddy deze villa had kunnen kopen en waarom in de garage een Porsche, een SUV en een Saab stadsmodel (voor Marion) netjes op rij geparkeerd stonden.
De piep van een binnengelopen mail brengt hem terug in deze wereld. Ah, daar was ze, de langverwachte uitnodiging voor de jaarlijkse conventie van de ‘Stockbrokers and Other Creative People Serving the World’. De locatie werd altijd met zorg gekozen, zo ook deze keer: Christchurch, Nieuw-Zeeland. De reis ernaartoe zou in twee etappes gebeuren met een stop van één dag in Singapore (met bezoek aan de beurs aldaar). Een schitterende keuze omdat je meteen ook het nuttige aan het aangename kon paren, want banktransacties ter plekke uitgevoerd waren zo goed als niet te traceren door de fiscus hier. De hele reistijd viel nog mee maar dat was dan ook omdat Warren Buffett voor de gelegenheid zijn privéjet ter beschikking had gesteld. De kapitaalgoeroe zou ook de lezing brengen op de gala-avond, ‘Money as vegetables: it needs fertile ground to grow’, waarvan het honorarium de kost van de brandstof van de jet ruimschoots zou compenseren. Voor Marion was uiteraard ook gezorgd: uitstappen naar de Maori die rituele dansen op het programma hadden staan en nog van dat amusant primitief gedoe. Mooi, mooi, dacht Freddy en het inschrijvingsgeld van 25.000 $ viel behoorlijk mee (en aftrekbaar, dat spreekt vanzelf).
Na de tweede sigaret van de dag, die zijn stemming nog verbeterde, loopt hij naar de garage waar hij de SUV buiten rijdt en stationair laat draaien want met deze temperatuur weet je maar nooit en bovendien is het dan straks aangenaam warm in de wagen. Terug in het huis trekt hij naar de badkamer voor een uitvoerige douche die dankzij de elektrische geiser een constante temperatuur gaf. Erna aankleden, een beschrijving van zijn outfit zou een staalkaart opleveren van de beste haute couture huizen vandaag.
Klaar voor de dag die niet meer stuk kon, checkt hij nog even of met Marion alles in orde is, wat zo is. Ongewild maakt hij zich de bedenking dat hij het helemaal niet erg vindt dat hun seksleven zo goed als ter ziele was gegaan. Ergens had hij gelezen dat de CO2-uitstoot van een vrijpartij (de leeftijd in acht genomen) ongeveer overeenkomt met die van vijf brandende kaarsen en hij was toch maar blij dat hij op die manier zijn bijdrage kon leveren tot een oplossing van het klimaatdrama.
