Deze website wordt niet langer ondersteund in Internet Explorer. Update hier je browser voor een betere ervaring.

Toe meisje kom dansen | Lemuël de Graav

Achttien jonge Vlaamse en Nederlandse auteurs laten zich inspireren door 19e eeuwse artefacten uit het Rijksmuseum vanuit één kernvraag: wat zie je als je met oog voor naderend onheil naar deze objecten kijkt? Lemuël de Graav vond inspiratie bij het schilderij Het Raampoortje in Amsterdam, geschilderd door Wouter Johannes van Troostwijk in 1809. ‘De schooier zingt zijn longen leeg en de straten vol .’ 
op 1 nov 2022
Tekst
Podcast
Literatuur & taal
Schrijfresidentie Parijs
Oude werken, jonge schrijvers
Wouter Johannes van Troostwijk, Het Raampoortje in Amsterdam, 1809 © Rijksmuseum

Toe meisje kom dansen 

 

De bakstenen van het raampoortje kruipen dichter tegen elkaar aan  
als een deken van sneeuwvlokken om hen heen wordt geslagen. De  
bloemgracht gaapt diepe gaten in haar water, en de lokale  
accordeon ademt flinke teugen door de straat heen. 
 
Terwijl een schooier de laatste gouddruppels uit zijn leuter schudt,  
laat hij buigzame klanken over zijn roestige stembanden glijden.  
Met een kleurrijk accent werpt hij een loflied rechtstreeks van de  
evenaar over de straat heen. 
 
‘Alonki kon dansi,  
Alonki kon dansi, 
kon dansi Mek granman si  
kon dansi Mek kownu si’ 
 
De schooier zingt zijn longen leeg en de straten vol. Arbeiders en  
notabelen steken armen door armen en staan niet toe dat de gracht  
de nacht vandaag nog over zich vallen.  
 
Kon dansi schreeuwen zij.  
Kon dansi klinkt er door de straten. 
 
Langzaam en vragend slaan de trillingen van het feest nu ook  
tegen het beton van het raampoortje aan.  
 
Waarom het niet zingt of antwoordt. 
 
De bakstenen zwijgen solide. 
 
Zij slaan trillingen op, 
en laten die als echo’s los.  
 
Echo’s die enkel komen waar er ruimte is 
en die altijd de weg naar huis weten. 
 
Echo’s die veranderd zijn in kinderliedjes. 
maar die we nog moeten leren verstaan 
 
Echo’s die pas wegsterven  
als iedereen heeft gehoord 
waar de schooier zijn lied haalde 
en wat hij daar heeft gedaan 

© Marianne Hommersom

Lemuël de Graav

Lemuël de Graav (1998) is schrijver, filmmaker en artiest. Hij studeert Scenario aan de Nederlandse Filmacademie in Amsterdam. In 2020 stond hij in de finale van het NK Poetry slam en won hij de 1e ILFU internationale verhalenwedstrijd met zijn film 'Ik haat poëzie'. Ook representeerde hij Nederland op het WK Poetry Slam in Parijs. Als Lemu maakt hij ‘uiterst poëtische hiphop’. 

Vertel het verder: