Honger | Finalist Het Rode Oor 2022

Dramatis personae: 
Wei Ying (魏婴, Wèi Yīng) .................... Jij 
Lan Zhan (蓝湛, Lán Zhàn) .................... Ik 

Je zit naar het vuur te staren, gehypnotiseerd door de laatste vlammen. We zijn alleen nu, dus ik zet me neer op dezelfde bank, dichterbij dan ik de hele avond geweest ben. Zonder aarzelen vormt je lichaam zich naar het mijne, alsof dat je voorkeurshouding is. Het vuur valt uit elkaar terwijl wij wachten op een niet afgesproken teken dat het tijd is om naar binnen te gaan. De lichtvervuiling van de stad verdrijft het pikkedonker, dus zelfs nu kan ik zien hoe de vochtige zomerlucht je korte haar doet krullen. Soms word ik ziek van mijn aantrekking tot jou en altijd is het iets kleins, iets banaals, een detail. Je haar dat krult als het nat wordt, de lijn van je nek als je voor me zit, de lotusbloem op je enkel, de schelp van je oor. Wij zijn de meest ontspannen mensen die ik me op dit moment kan indenken en toch is er – anticipatie. Ik neus achter je oor, schuif dichter tegen je aan. We hebben elkaar moeten delen vanavond en de honger is hier. 

Wei Ying. Je naam ontglipt me als een gebed. Lan Zhan. Je mompelt terwijl je je gezicht tegen het mijne drukt. Je gloeit nog van het vuur. Je bent in slaap aan het vallen. 

Kom. Ik lok je naar binnen, ook al wil jij liever de hele nacht blijven zitten. Er zijn betere alternatieven dan uitgedoofde kolen en houten banken. Je verbiedt me het licht aan te doen en loopt vervolgens met veel kabaal tegen twee verschillende stoelen aan. Wanneer ik de lamp in de hoek heb aangeknipt, hang jij al op de zetel, arm over je gezicht. Ik beland vanzelf naast jou en mijn hand belandt vanzelf op jouw knie. Je loert met opgetrokken wenkbrauwen van onder je arm. Op een ander moment zou ik me misschien schamen, maar er is geen reden om verlegen te zijn hier. Ik wil dat je weet wat ik wil. 

Ik kus je. Kort. Nog eens. Nog eens. Je gromt en achtervolgt. Goed. 

Wanneer je hand op mijn knie landt, ben je mijn spiegelbeeld, maar doelbewuster. Vingers glijden over de naad omhoog, nagels raspen over stof. Ik hoef enkel je voorbeeld te volgen, maar ik ben gulziger dan dat. Lippen breken, onze kussen te veel. Wij, buiten adem. Je hand heeft zijn doel bereikt. Ik zou je je gang laten gaan, maar ik wil je zoveel bieden. 

Je laat je gemakkelijk overmeesteren. Ook jij hebt geen plaats voor schaamte vannacht. Ik lik opnieuw je mond binnen. De honger is hier, fysiek. Misschien hebben wij nooit eerder gegeten. 

Als een herder gids je me tussen je benen, trekt aan mijn T-shirt tot ik stoot hoe je wil, tot de naad kraakt. Ik grijp je zij, je dijen, je heupen. Ik weet dat je onzeker bent over je heupen, dat ze te veel zijn, je herinneren aan een lichaam dat niet bij je past. Ik weet dat mijn waardering helpt en niet helpt tegelijk. En toch. En toch kan ik het niet laten om me te laten afleiden, om je T-shirt omhoog te duwen, je jeans te vervloeken voor hoe strak ze zijn. Je ogen, halfopen en ondeugend, vinden de mijne.

Je pakt me vast waar mijn hartslag bonst, moedigt me aan om te blijven gaan, naar mijn eigen einde streven, zegt dat jij daarna aan de beurt zal komen. Ik hap naar adem, mijn hoofd vol van beelden en fantasieën. Bevend fladderen mijn vingers over je tepels, de littekens over je ribben, terug naar de zetel om mijn evenwicht te bewaren. Je vraagt wat ik wil. Ik snik dat ik je wil uitlikken en je kreunt bij het idee. Ik stop, mijn spieren versteend voor één lange seconde. Dan trek ik me los, een beetje, en je kijkt verrast toe hoe ik mijn hand in mijn broek steek en mezelf vastpak. Ik moet er uitzien als chaos, als entropie, een uiteenvallen van alle fysische systemen. Mijn hoofd gonst, mijn arm trilt. Mijn heupen stoten naar voor in een onderbroken reflex en mijn adem stokt. 

Wei Ying. Mijn stem kraakt. 

Je kijkt me aan alsof je wilt dat dit moment de hele avond blijft duren. Even dwingend is het verlangen dat het meteen overgaat in het volgende, waarin ik je zal aansporen om je eigen genot na te jagen. Mijn mond zal je dienen, tot je je eigen smaak van mijn lippen kan likken terwijl de naschokken nog door je lichaam flitsen. Later zullen we naar boven gaan, want we willen niet in slaap vallen op de zetel. En in bed zullen we onze ogen niet meer open kunnen houden. Onze lichamen zullen zich onvermijdelijk tegen elkaar vormen. We ruiken allebei naar houtvuur en de lakens morgen ook. 

Inspiratie: Wei Ying en Lan Zhan, hoofdpersonages uit de Chinese fantasy boekenreeks Mo Dao Zu Shi