Bij de foto 'Twisting at my birthday party, New York City 1980' van Nan Goldin | Dagmar Dirkx

Dit was niet zomaar een feest, dit was elk feest. Natuurlijk vergisten we ons van huisnummer: enige hilariteit daarover verwelkomde ons in de deuropening. Achteloos gooiden we onze lange zwarte jassen op de stapel lange zwarte jassen, terwijl onze blikken probeerden de stand van het spelbord te lezen. Twee twisters dansten kousenvoetend over een gehavend houten vloer. Bij het raamkozijn schraapten enkele onervaren nieuwstedelingen restjes hoop op een katerloze zondag van hun plastieken bordje. Vanuit het krappe, blauw betegelde keukentje stegen naar goede gewoonte verhitte discussies op over het nakende einde van de democratie. Nog voor we goed en wel onze positie konden bepalen, duwde een bolletjeshemd een cocktail van onverwerkte herinneringen en onmogelijke idealen in onze handen, geserveerd met een schijfje limoen. De wijzers van de kleine witte wekker op het dressoir gingen op de loop. Vanaf nu telden we de tijd in verloren BIC-aanstekers - drie kleuren later stonden we opnieuw te roken op het balkon. Niet omdat we dat zo lekker vonden, maar omdat hier de klanken van de stad ons feest weerkaatsten. We vluchtten naar de badkamer, keken in de spiegel en begrepen dat we opnieuw veroordeeld waren tot de viewfinder. De scheidsrechter. De niet-danser. We plensten vergeefs een paar druppels water in ons gezicht in een manke poging tot herkalibratie. Wanneer we vele jaren later in een stoffige doos een foto van de avond terugvonden, keek slechts één iemand in de camera. Haren warrig en asblond, ogen koolzwart omrand. Haar brutale blik verloste ons van de illusie dat dit feest, eender welk feest, zich zomaar liet inlijsten. Alles moest van voren af aan.