De opdracht | Eva Salman

Twee weken geleden ontmoette ik Marga bij atelier York. Ze vroeg na de sessie mijn nummer en nu ben ik op weg naar haar verjaardagsfeest. Ze sms’te me: Bert haalt je op met de Peugeot, dan hoef je niet met een onhandige bus! Na een korte rit stopt Bert de auto bij een groot hek. Ik zie scheve fruitbomen, een vermolmde schommel. Marg wacht me op. Ze zit op de stoep voor het huis, haar ogen haast geel in het licht van een straatlantaarn. ‘Hi,’ zeg ik, ‘Gefeliciteerd!’ ‘Dank je, de andere dames zijn er al. Wil je nog wat drinken? Nee? Dan kunnen we zo beginnen.’ Niet lang daarna sta ik bloot in het midden van Marga's atelier. Acht vrouwen omcirkelen me en leggen hun tekenspullen klaar. ‘Beginnen met een paar korte poses?’ Ik weet dat mensen daar zenuwachtig van worden. Enkele minuten ben ik een verstild beeld dat je kunt vangen en dan knipper je een keer te veel, en is alles anders. Ondanks met de veranderende houdingen vergeten de vrouwen echter al snel dat ik een persoon ben. ‘Weet je,’ giechelt eentje - hun pennen krassen over het papier - ‘het klinkt misschien raar maar ik heb echt zin om ver weg te gaan. Ik wil gewoon weer in de loop van een Kalasjnikov kijken. Ik wil dat iemand hem op mij richt zonder dat ik weet waarom en dat het leven gewoon simpel like that is. Makkelijker dan de hele tijd beleefd zijn of gelijk hebben. Makkelijker dan vrienden maken, of geliefden bij je houden.’ Ik leun zwaar op mijn linkerbeen. Het doet pijn maar terwijl ik de Kalasjnikov-mevrouw aankijk en de pose vasthoud denk ik aan mijn beloning, en aan het salaris van 25 euro dat ik straks van Marga zal krijgen.