Besmette Stad | Paul Bogaert

BLOOTSTELLING (90%)

Hoe dat het gaat tegenwoordig.

Toont en verbergt een tattoo, brutaal teken

van leven, mompelt bijna genezen.

En wat stelt het voor?

We beginnen opnieuw (de handen vuilmaken).

Hoe dat het gaat. Wat het voorstelt.

Stiltegebied.

Iets met vleugels en initialen.

Niet meer kunnen zien.

Niet meer kunnen spreken.

Ook niet meer aan kunnen raken.

Een globale tegenzin, ongeschoren

metaforen, laagfrequent gezoem

in herdefiniëringen van het niet-essentiële.

Dat de mensen hun scherm leerden delen.

De achtergrond wereldwijd echt, vals of vervaagd.

BLOOTSTELLING (100%)

Aan het werk. Al wie kan.

Levens redden. De machine bedienen.

Onder ons

gezegd en gezwegen: het mag

strakker. Als het moet, maak de mens wakker.

Wordt de mens woest, veegt de vernederde mens

de siropen van tafel, hopelijk snel terug de oude,

laat me niet lachen, stamelt de mens,

worstcasescenario, dat de onthaarde mens verliest,

sluit dan de mens op, spreek dan de mens aan

in zijn nachtelijk zweten en draaien.

“In het luchtruim zitten geen moppen verstopt.

Wat u zo afleidt en opjaagt, wat gij verzamelt 

is van nul en generlei waarde. Denkt daaraan

als gij, incognito en moederziel alleen

de clou in uw borstkas voelt kloppen.”

BLOOTSTELLING (TIJDSDRUK)

En?

Het uitzicht is goed

maar je ziet niets anders

dan wat je verwacht had te zien.

Ik moet het nu horen.

Er moet een manier zijn.

Is dat je definitieve antwoord?