Staar | Finalist Het Rode Oor 2021

Al voelend zien wij elkaar. Jij en ik, wij zijn vormen, ontsproten uit elkaars gedachten, klaar om elkaar te overlappen.

‘Wat zien blinde mensen?’ vragen ze ons vaak, ‘hoe zien jullie elkaar?’

Dan vertel ik hen hoe ik je in een vorm goot, met een stem en een geur en een zachtheid. Hoe jij een plaats kreeg tussen mijn oren. En dat jij bij mij hetzelfde deed.

Gedurende onze jaren samen bestudeerde ik jouw vorm, centimeter per centimeter, als een landkaart. Ik snoof elk stukje van je huid op zodat ik aan je temperatuur kon meten hoe opgewonden je was. Blind liefhebben vraagt tijd.

Het is een warme dag in augustus. Doorheen het huis laat je je kleding stuk na stuk vallen. Je gniffelt als je merkt dat ik de opgehoopte kledingstukken volg. Ik hoor je voetstappen wegebben en naderen, plagend. Een volwassen en licht sadistische versie van verstoppertje. Ik tast de hoek van de kamer af, schuifel langs de muren, beroer de bloemen op de buffetkast. Verlangen is iets dat groeit en krijst om aandacht. ‘Oeps.’ Abrupt laat je je lichaam op het mijne vallen, me in de zetel duwend. Je torent naakt boven me uit, je dijen rondom de mijne geklemd en fluistert, ‘luister, het schemert. Ik hoor het aan de zwaluwen,’ en je stem smaakt naar honing. Je maakt me hard.

Op zo’n momenten wil ik je bezitten. Je kronkelend lijf aan mijn lichaam vastketenen. Harder. Ik omstrengel je polsen. Een gespannen spier. Je hartslag glijdt door mijn vingers heen.

We bouwen een kaartenhuis met onze lichamen en stuiken ineen met een zucht, telkens weer. Koortsig plant ik mijn beide handen in je lijf. Gulzig. Je jammert gretig terug. Je lichaam van zacht, rijp fruit verzwelgt me. Je tepels als erotische braille.

Ondertussen probeer ik je te lezen, wat je wil en hoe. Ik lik het zilt van je lippen, knijp hard in je billen. Je gedempt snikken vormt rijm op mijn huid. Je zwelt tegen me aan, steeds sneller tot het tij in ons lichaam keert. Een eb en een vloed. We zinken in elkaars vlees tot het zwart wordt.

Perfect evenwijdig liggen we naast elkaar. We kennen dit moment.

Je vraagt me welke kleur een zwaluw heeft. Hoe ik het zou omschrijven. Als een vorm? Een geur misschien? Je vraagt of mijn ogen gesloten waren toen ik verliefd op je werd. En of dat iets had uitgemaakt.