Terug

de sprekende stemmer | Maxine Palit de Jongh

Achttien jonge Vlaamse en Nederlandse auteurs lieten zich inspireren door 19e eeuwse artefacten uit het Rijksmuseum, met oog voor ongezien werk. Met Maxine Palit de Jongh kijken we naar een vleugel van Erard Frères uit 1808.  'ik droom van/ stofvlokken die zich tot vingers vormen.'

Door Maxine Palit de Jongh op 7 okt 2021

Tekst

Podcast

Politiek & samenleving

Literatuur & taal

Schrijfresidentie Parijs

Collectie Rijksmuseum, Amsterdam | Vleugel, Erard Frères, 1808

stemmer: er klinkt een Bes akkoord

vleugelpiano:

ik sta hier vooral voor de esthetiek

een puber die zich voorbereidt

op een eerste kus vervroegd het feest verlaat

plakkend van het bier de baco lippen

onberoerd zieltje gekwetst

stemmer: er klinkt een grote F

vleugelpiano:

ik sta hier vooral in stilte

aan mijn voet vier pedalen die mijn stem hervormen

aan mijn toetsen snaren die horen te trillen

er is niemand die mij aanraakt

laat schrikken om zo toch

stemmer: er klinkt een D mineur

vleugelpiano:

ik sta niet bij haar

hortense de beauharnais

die mij nooit ontvangen heeft

ik weet welke muur haar portret draagt

haar vingertoppen heb ik nooit gevoeld

stemmer: een lange rust

vleugelpiano:

nooit heb ik haar zien zoeken naar eenheid in klank
dissonantie is mij onbekend
harmonie evengoed
om al mijn tonen zit koper gewikkeld zo kan
de omgeving mij niet met een zucht ontstemmen

stemmer: laat mij klinken
vleugelpiano: laat mij klinken

stemmer: ik droom van rapsody in blue nee beethoven
vleugelpiano: ik droom van stofvlokken die zich tot vingers vormen

stemmer: mijn solo klinkt, de toeschouwer een briefkoffer leeg,

borden leeg, gezichten leeg

vleugelpiano:

vier maten rust
zes maanden rust
twee
drie
eeuwen
rust

stemmer: alleen ik
vleugelpiano:

ik alleen
voel de zuiverheid glijden
ik wil een verhaal geen geschiedenis
hoe lang blijft die in beweging is het correct
ik voel het glijden

stemmer:

de andere piano’s zijn rotzooi
ik mag het niet denken
een stem moet gehoord
mijn weerzin om dit instrument te verlaten
ketst af in deze zaal 1.12

1-1-2 de piano verkeert in een noodsituatie
‘daar mag je geen grapjes over maken’ bijt de
slappe koffie in alle huizen waar ik kom mij toe
ik word gesust door de juiste temperatuur
geschokt door de kilte van dromen die in duigen vallen

in mijn koffer ligt mijn apparatuur opgepoetst
mijn vingers zijn in handschoenen gehuld
ivoor is teer
ivoor blijft teer

stemmende vingers zingen ook
gershwin bach beethoven en pop
onderschat het niet
klanken heel maken
in mijn hoofd klinkt een hoge C
het klinkt als

Maxine Palit de Jongh

Maxine Palit de Jongh (1993) schrijft toneel, poëzie, proza en scenario en combineert deze vormen in haar werk. Ze is gefascineerd door verrassing en dialogen waarin ongemak tot wonderlijke ontmoetingen leidt. Ze heeft geschreven voor en voorgedragen bij Mooie Woorden, Orkest de Ereprijs,  Poezieclub/Awater  en Theaterkrant Magazine. Maxine is afgestudeerd aan Writing for Performance aan de HKU en is onderdeel van Slow Writing Lab VI van Het Nederlands Letterenfonds. Bij NFF Talent: Writersroom in samenwerking met ROSE stories presenteerde ze scènes uit haar scenario Monarchen.  In oktober komt Morgen durf ik alles uit waarbij Maxine met zes andere schrijvers gedichten voor kinderen schreef over angst en durven in opdracht van Theatergezelschap BonteHond.

Meer over Oude werken, jonge schrijvers

deBuren gaat sinds 2012 iedere zomer met een groep aanstormend schrijftalent uit de Lage Landen naar Parijs. Twee weken verblijven ze daar om over de grenzen heen elkaars werk en ideëen te leren kennen en aan nieuw materiaal te werken. De lichting van 2021 brengen werken uit zalen van de 19e eeuw van het Rijksmuseum op literaire wijze tot spreken in hun eigen artistieke taal. Onze vraag aan hen was even simpel als uitdagend: schrijf een nieuwe tekst over een oud werk, vanuit één kernvraag: wat zie je als je met oog voor onzichtbaar werk naar deze objecten kijkt? 

Terug naar overzicht

Vertel het verder: