Olieverf op doek | Marieke Ornelis

1.

Laat je schouder zakken.
Zo.
En let op je kin.

Ik heb haar geen naam gegeven maar wel een gezicht.

Tussen ons in ligt een ingehouden ademtocht en een onzichtbaar kapitaal.

Ik inventariseer de dingen die niet normaal zijn –

mijn kwasten en mijn schort mijn tekort aan bescheidenheid het feit dat ik alle tijd van

de wereld heb en nog een atelier ook

Zij is een verzameling plooien.
Zij is mooi zij is op te vouwen zoals het linnen van haar lakens
die slaat ze open samen met haar armen en haar ramen.
Ik inventariseer de dingen die wel normaal zijn –

de hond Puck in de hoek mijn linnen doek strakgespannen het gekletter van de pannen

beneden het kraken van traptreden

Ik ben een verzameling perspectieflijnen.
Ik bewaar liefdesbrieven en grafiet, er woont verdriet
in mijn onderbuik.

De gebruiken blijven duidelijk:
met elke penseelstreek vervagen onze gelijkenissen.
Tussen ons in ligt mijn blik.


2.

Ze hangt niet helemaal recht.
Wacht.
Daar was het beter.

Ik heb haar geen naam gegeven maar wel een muur.

Ze zijn dol op vrouwen die je kan inlijsten.
Soorten omlijstingen zijn onder andere:
het kader om een schildersdoek een roze raamkozijn op een straathoek
de randen van de spiegel de kaft van het kookboek

In de diepte van de museumkelder liggen ze
vervuild vergeeld verkleurd bedekt met lakens
doorweekt met vernis.
Ze zijn dol op vrouwen die je mag onderpissen.

Ze zijn dol op vrouwen gemaakt van krijt en klei
papier plasticine en pixels
algoritmische muzen en marmeren hoeren.
Ze zijn dol op vrouwen die je mag beloeren.

Ik kaap de blikrichting, op elke zichtlijn één vrouwelijk perspectief.
De audiogids:

zalen met verhalen over zachte lieve lijven blijft u staan links van u ziet u een mens

gereduceerd tot baarmoeder rechts van u een gevaarlijke heks een sloer blijft u staan
blijft u

Daar is de handtekening,
Thérèse Schwartze.
Blijft u staan blijft u kijken.


3.

Is er een woord
voor deze kleur?
Alle archieven doorzocht,
niets gevonden.

Ik heb haar geen naam gegeven maar wel een verhaal.

Je kan woorden over elkaar leggen zoals olieverflagen.
Het begint bij materiaal:
de taal – geen industriële gezegden inmengen
en zeker niet met water aanlengen.

Daarna is het heilzaam de hele omgeving te bedekken,
vlekken brengen ongeluk.
Schets vervolgens naar observatie,
denk na over het gebruik van negatieve ruimte, compositie.

De zinnen leg je dik-over-dun op het linnen.
Meng de lijnen incrementeel met lijnzaadolie of terpentine.
Stel met elke laag het onvermijdelijke barsten van het beeld uit,
maak de constructie zichtbaar, om deze uiteindelijk te ontmantelen.

Er zijn ook dingen waar je de woorden nooit voor zal vinden,

het rood van de vlekken in haar dure onderrokken het blauw van de kamers waarin zij

tegen de klok in zat te borduren de uren waarin zij stil stond voor haar portret

Er zijn mensen wiens verhaal je nooit helemaal zal kennen.
Zij leverde haar naam in, trok haar spiegelbeeld uit.
Een portret is een besluit.

Meer over Oude werken, jonge schrijvers

deBuren gaat sinds 2012 iedere zomer met een groep aanstormend schrijftalent uit de Lage Landen naar Parijs. Twee weken verblijven ze daar om over de grenzen heen elkaars werk en ideëen te leren kennen en aan nieuw materiaal te werken. De lichting van 2021 brengen werken uit zalen van de 19e eeuw van het Rijksmuseum op literaire wijze tot spreken in hun eigen artistieke taal. Onze vraag aan hen was even simpel als uitdagend: schrijf een nieuwe tekst over een oud werk, vanuit één kernvraag: wat zie je als je met oog voor onzichtbaar werk naar deze objecten kijkt?