Shakespeare is dead, but here we are | Edna Azulay

toen tom me belde om te vragen of ik een statement wilde maken over toneelschrijven,

twijfelde ik. ook nadat ik ja had gezegd twijfelde ik. ik heb er meerdere malen over nagedacht

om af te zeggen. ik vroeg me ook af: maar wat zou dat betekenen, dit, mijn niet-spreken? dat

er meer ruimte is voor mensen die, weet ik veel, “betere manieren hebben om een gesprek te

open, meer weten over toneelschrijven en het werkveld en de machtsstructuren die er

aanwezig zijn. ben ik bang om ruimte in te nemen? dat ik iets zeg wat ik meen en dat jullie

het niet met me eens zijn? wil ik geen statement maken omdat ik geen debat wil?

nu ik er ben wil ik de tijd niet vullen met mijn angst om te spreken, ik wil jullie over iets

anders vertellen.

op 16 januari was ik bij de eerste sessie van Invisible College van 2021. dit is een ruimte

waarin verschillende mensen, kunstenaars in vele vormen elke zaterdag via zoom

samenkomen onder leiding van dichter en toneelschrijver ariana reines om te lezen, schrijven,

voelen, mediteren, onderzoeken.

Deze eerste sessie had als titel the wind gate, vernoemd naar een acupunctuurpunt aan de

achterkant van je nek. een plek die, ontbloot, zowel toegankelijk is voor goddelijke energieën

als satanische. een plek die ontbloot is als we ons hoofd buigen om te bidden, of aan het einde

van een yoga with adriene sessie, of als we naar onze telefoons kijken.

we hebben het over saturnus, die nu in het luchtteken waterman staat. saturnus is een planeet

die gaat over discipline en structuren verantwoordelijkheid. waterman gaat over ideeën, over

de toekomst. over het verbeelden van andere werelden. een teken dat de bestaande systemen

bevraagt, hoe deze afgebroken en vervangen kunnen worden. een teken dat zowel waarneemt

wat er nu aanwezig is, als wat er nog mogelijk is. een teken dat voorbij het individu denkt en

zoekt naar waar persoonlijke idealen die van het collectief raken.

Ariana Reines spreekt ons die zaterdag toe als een soort Saturn Daddy.

over het gebrek aan verbeelding.

over hoeveel er afsterft

over “the lack of myth.”

over hoe hongerig en dorstig iedereen is naar “myth”

over aan hoe die behoefte niet wordt voldaan

over de rotting die overal onthuld is

over hoe slecht het wel niet is gesteld met de verbeelding van onze maatschappij als zelfs de

complottheorieën zo... slecht zijn.

wat voor kunst is er nu nodig?

how to build a future with art?

how to genuinely bear witness?

wat is onze verantwoordelijkheid?

Ariana zegt: “it’s not enough to be emotionally naked. I need you also to be brilliant. It’s not 
enough for me that you be brilliant, I need you also to be visibly, radically, courageously

self-questioning. I need you also to have profound self-respect and not to take any shit in

your life. I need you to take less shit in every sense. I don’t care how empathic and kind and

intuitive and generous you are, or how much hurt you might be nursing from your childhood,

last week or last night. We need to not take shit.”

taal is ons middel, onze technologie. ariana beschrijft poëzie als “putting air & space around

things coming in from the outside & that are coming up from the inside. and it has no carbon

footprint.”`we schrijven woorden die bedoeld zijn om hardop uitgesproken, beademd,

belichaamd te worden. spreken is het aangaan van verantwoordelijkheid. gesproken taal als

trillingen in de lucht, als wind die zowel helend als ziekmakend kan zijn.

hoe gaan we dit gebruiken?

welke vormen neemt het aan?

hoe en waar vindt het plaats?

gaan we in stand houden wat er is?

gaan we bewijzen hoe “goed” we zijn?

gaan we plekken creëren om samen te rouwen en uiteen te vallen

om samen te verbeelden?

om in de wereld te zijn?

om na te denken over andere manieren van leven en liefhebben die niet zo fucking destructief

zijn?

gaan we de lucht- en onderstromen die altijd aanwezig zijn naar de voorgrond brengen?

waar geven we ruimte aan?

waar laten we ons door beïnvloeden?

laten we samen praten en denken over verbeelding, verlangens, verantwoordelijkheid, over de

shit we should stop taking.

het laatste wat ik met jullie wil delen is een stuk uit NO MORE ZOMBIE SHIT, de afgelaste

voorstelling waarvoor ik samen met Lila Payens de tekst schreef. een voorstelling over

vriendschap, liefde, falende systemen, “finding joy in resistance”, woekeren, vertakken, waar

het bos als daddy ons dit advies gaf:

we kunnen niet terug naar iets wat niet bestaat.

er is geen onschuld te heroveren.

toss the shit in the garbage

dont try to be so fucking good all the time

don’t accept the violence

push beyond that

find the root

dream up another world

everyone of us is a world of possibility 

if you feel yourself falling,

then dive.

Tijdens de denkdag 'shakespeare is dead, but here we are', slaan Theater Bellevue en deBuren de handen in elkaar met Het nieuwstedelijk en het Toneelschrijfhuis om de staat van het toneelschrijven in Vlaanderen en Nederland onder de loep te nemen en in kaart te brengen.