Girls just wanna have fun | Finalist Het Rode Oor 2020

Mijn uitgekauwde kauwgom prop ik snel in het kijkgat en met wat tape plak ik de webcam af. Dan gaan de gordijnen dicht en mijn gsm verdwijnt onder het turquoise donsdeken. Elk streepje licht is gedirigeerd naar de kale muur achterin het appartement, weg van de spiegel die ik uit de badkamer heb gehaald en met veel moeite tegen de kartonnen muur van de living heb geplaatst.

Trillend rol ik de sweater omhoog. ‘Girls just wanna have fun’. Mijn huid trekt en na wat wrikkelen gooi ik de capuchon op het bed. Het verband is stevig rond mijn borstkas gewikkeld om de zwelling tegen te houden. Om de littekens onder druk te zetten, zodat ze mooi genezen. Ik pulk aan de randen, pruts aan de grijpertjes tot de witte doeken lossen. Laag na laag ontrol ik mezelf en met elke draai voel ik een nieuw gewicht dalen. Het is teer en vol. Nog een beetje pijnlijk. Bij de laatste omwikkeling stop ik even, haal diep adem.

Het was er eerst niet, maar nu de stof wegvalt, krult een zachte bries zich om mijn tepels, glijdt in de warme plooi onder mijn borsten. Het raakt me net niet aan, net wel, en ik geniet van de strelingen, de sensatie van mijn haartjes die recht gaan staan en zoveel mogelijk van de heerlijke bries tegen mijn lijf willen vasthouden. De lucht buigt zich in nieuwe vormen om me heen.

Ik wist wel dat er meer is wat een vrouw maakt dan een lichaam. Ik had er lang over nagedacht. Ik hield van, had kracht, moed, zachtheid en hardheid en vond het allemaal in mijzelf. Ik voelde alle emoties, mallemolens en driftbuien, versterkt door hormonenspuiten en starende blikken op straat, maar liep met opgeheven hoofd verder. Ik was al vrouw, lang voor ik de vorm aannam.

Voorzichtig streel ik langs het tepelhof over het zachte, warme vlees. Een siddering rolt door mijn lichaam wanneer ik met mijn handen mijn borsten omsluit en ze het gewicht voel dragen. Ze zijn warm en hard. Ze zijn rond en van mij. Zo sta ik weer even enkel te voelen. De nieuwe sensaties verdoven mijn andere zintuigen en de voetstappen in de gang merk ik te laat op.

Hij vraagt of ik thuis ben. Met een vertrokken gezicht staar ik naar mezelf in de spiegel, zie de littekens, de blauwe plekken, het geronnen bloed. Mijn hart lijkt zichzelf tussen de zwarte, gerafelde hechtingen naar buiten te willen duwen. Ik grijp de sweater van het bed en zeg geluidloos dat ik eraan kom. Mijn ogen flitsen heen en weer, losgebrand door het gekerfde beeld. Met een arm onder mijn kloppende, bonte borsten, draai ik de sleutel in het slot en open de deur.

Zijn ogen blijven even plakken op zijn eigen reflectie wanneer hij zijn rugzak op de tafel legt. Langzaam sluit ik de deur, pulk de kauwgom uit het kijkgat en wandel nog steeds met mijn arm over mijn borstkas naar het raam, open de gordijnen. Hij gaat op het bed zitten, recht tegenover de spiegel en gooit zijn schoenen naast mijn pantoffels. Ik blijf naast de spiegel staan, kijk naar hem en tegelijk probeer ik zijn blik te ontwijken.

‘Doet het pijn?’

Ik haal mijn schouders op.

‘Enkel de linkerkant.’

Zo sta ik daar, terwijl hij er zit. Hij kijkt nieuwsgierig naar zichzelf in de spiegel, dan naar mij, wrikkelt wat heen en weer, is terug stil.

‘Mag ik ze zien?’

Ik zie terug de blauwe plekken, de rode littekens, het zwart en het roodbruin. Ik schud mijn hoofd.

‘Het ziet er niet uit.’

Hij kijkt me even aan, staat recht en komt voor me staan. Teder neemt hij mijn handen vast en trekt me tegen zich aan. Hij lacht.

‘Girls just wanna have fun.’

Met een zucht kust hij mijn nek. Voorzichtig trekt hij de stof omhoog, over mijn buik, mijn borstkas en mijn hoofd. Ik hou mijn armen krampachtig gekruist. Hij neemt ze vast en haalt ze weg. Ik sluit mijn ogen om de tranen tegen te houden.

‘De linkerkant, zei je?’ Zijn warme lippen glijden langzaam van mijn nek naar beneden. Hij kust. Ik kreun verlangend terwijl hij met kleine likjes mijn harde, brandende huid sust. Ik krijg het steeds moeilijker onder zijn strelende vingers en duw mijn gezicht in zijn haar, om dieper in zijn geur te verdwijnen. Zijn kussen gaan verder naar beneden en hij rolt mijn broek omlaag. Ik schop ze uit en wil op het bed liggen, maar hij houdt me tegen, trekt me terug tegen zich aan. Met een zachte hand draait hij me naar de spiegel. Zijn handen glijden liefkozend over mijn buik, mijn heupen, en mijn borsten terwijl hij diep in de ogen van mijn reflectie staart.

‘Vanaf nu zijn we zo.’