Opkomst | Finalist Het Rode Oor 2020

Mijn geslacht is dood, zo dood als een pier. Gelukkig maar, anders lag ik hier niet. De dokter denkt dat het in mijn hoofd zit. Het meetinstrument dat ik een nacht lang als een soort cockring gedragen heb, geeft namelijk aan dat het zwellichaam nog actief is. Toch brengt geen enkele aanraking en geen enkel expliciet beeld ook maar enige beweging op gang. En nu lig ik hier.

Voor het eerst in mijn leven ben ik een acteur. 'Neem dit pilletje. Het helpt tegen transpireren en het laat je pupillen wat wijder openstaan. Misschien word je er wat slaperig van.' De warmte van de lampen is goed te voelen. Een filmset, waar ik dankzij haar en mijn slapend lid terechtgekomen ben. Mijn opdracht is simpel: stil liggen, adem inhouden en tijdens de shots van mijn gezicht niet met mijn ogen knipperen. 'Lig je goed?' vraagt ze. 'Prima,' antwoord ik.

Regelmatig komt er iemand kijken. Het doekje dat over mijn kruis lag is weggehaald. 'Je ziet er mooi uit. Zeker voor een lijk,' zegt ze. Drie weken geleden lagen we samen in bed. Naakt. Ik ken haar al lang. Nooit een verhouding gehad, maar als we tussen relaties in zitten weten we elkaar te vinden. Ze kent mijn recente probleem. We kusten. Lang en langdurig. Mijn vingers gleden vanaf haar schouderbladen naar het kuiltje boven haar billen. De warmte van haar borsten drong door tot mijn buik.

'Ga eens op je rug liggen.'

Ik gehoorzaamde. Ze gooide een been over me heen en gebruikte mijn buik als zadel. Ik voelde hoe ze over me heen gleed. Haar staat van opwinding liet verkoelende sporen op mijn huid achter. Langzaam boog ze voorover, ze hief haar kruis naar boven, haar tepels raakten mijn bovenlichaam en ze begon me opnieuw te zoenen. Daarna daalde ze naar beneden af en draaide met het puntje van haar tong rond mijn roodgekleurde zachte huid. Af en toe zoog ze. Ik sloeg mijn handen om haar billen.

'Laat ze op bed liggen. Niet bewegen,' fluisterde ze.

De passiviteit van mijn lichaam leek haar op te winden. Haar uit te dagen. Ik legde mijn armen strak langs mijn lijf. Voorzichtig bewoog ze haar tong verder naar beneden. Haar handen streelden mijn lichaam. Met de binnenkant van haar dijen omklemde ze mijn bovenbenen. Langzaam verplaatste ze haar mond verder omlaag. Ze hield even stil bij mijn buik. Haar lippen vervolgden hun weg naar de plek waar ze me op wilde laten bloeien. Eerst het tipje, daarna nam ze hem dieper in haar mond. Ze wisselde het lippenwerk af met een traag ronddraaiende tong in een bad van warm speeksel. Ze liet haar vingers strelend langs de binnenkant van mijn benen gaan en kriebelde verder naar boven.

'Het lukt echt niet hè,' zei ze na een poosje nadat ze hem met een plop uit haar mond had laten ontsnappen.

Na die nacht had ze mij getipt bij de regisseur. Ik zou een prima lijk zijn. Bij leven al doods. Knap, gespierd en fors genoeg om duidelijk op beeld over te komen. Juist omdat ze me kende, durfde ze zich als actrice wel aan deze intieme scène te wagen. Een eenzame anatoom-patholoog die het antwoord op haar verlangen naar warmte zoekt bij het koude lijk van een onbekende man, die haar doet denken aan haar overleden geliefde.

'Actie!'

Ze streelt met haar gehandschoende hand langs mijn wangen. Tranen wellen op in haar ogen. Haar andere hand kroelt door mijn borsthaar. 'O, Michael,' fluistert ze. Haar duim en wijsvinger omklemmen mijn tepel. 'Ik heb je zo gemist.' Het zijn woorden en handelingen, die we van tevoren hebben doorgenomen. Straks zal ze naar mijn kruis grijpen en dat wat in werkelijkheid al dood is ook voor de film niet tot leven kunnen wekken. Een close-up van enkele seconden. Lang genoeg om te imponeren, kort genoeg om niet naar pornografie af te glijden.

Het licht doet pijn aan mijn ogen. Het pilletje werkt, mijn opengesperde pupillen bieden nauwelijks bescherming.

'Je mag je ogen dichtdoen als we zo verdergaan. Je adem wel goed inhouden.' Ik sluit mijn ogen en dommel wat weg. De warmte van de lampen, haar aanrakingen, het idee dat er zoveel mensen toekijken en het effect van het pilletje.

'Oké, opletten. Iedereen klaar? Actie!'

Ik houd mijn adem in. Ik voel hoe haar handen over mijn buik strelen en in een rechte lijn vanaf mijn navel naar beneden kruipen. Ze grijpt me stevig beet en beweegt langzaam op en neer. Het voelt heerlijk. Het rubber van de handschoenen, de warmte van haar huid die door het rubber dringt. De beweging. Haar aanwezigheid. De op mij gerichte blikken. Plots trekt ze haar handen terug.

'Cut!' briest de regisseur.

Nee, denk ik, ga door!