Make me feel (Amsterdam) | Finalist Het Rode Oor 2020

‘Ik kan je niet zeggen wat ik met je wil doen.’ Je steekt een sigaret op en blaast de rook in mijn gezicht, terwijl je me strak aankijkt. Ik vraag me af wat me bezield heeft om me te laten meeslepen naar Amsterdam. Ik ken je amper. Je vraagt niet wat ik wil doen. Ik zeg niet dat ik mijn handen in je krollen wil begraven, mijn tong van je hals tussen je borsten naar je kut wil laten glijden, een appelsien voor je wil pellen in het park.

‘Ik moet nog even ergens heen. Check jij alvast in. Laat de tweede sleutel aan de receptie. Ik wil dat je me naakt en geknield opwacht.’ Nog voor ik kan reageren, ben je weg. Opstand. Al mijn hele leven doe ik wat ik wil, niet wat een ander me zegt te doen. En toch. Mijn tepels duwen tegen de stof van mijn witte hemd, mijn kut zwelt. Ik geef mijn verstand vrijaf en check in.

Ik trek de rok uit die ik voor jou draag - alleen jij weet hoe gewillig de stof zich laat opschorten. Mijn stay-ups houd ik aan - een kleine daad van verzet. Ik kniel. Daar heb je mijn verstand weer. Alsof ik niets beters te doen heb dan naakt en geknield in een hotelkamer te zitten wachten. Ik adem. In, uit. Ik voel. Een rilling trekt door mijn lichaam. Ik wil je voelen. Als ik niet wacht, zal ik je niet voelen. Het wachten wordt een missie. Ik besta alleen nog uit wachten. Geil sijpelt uit mijn kut tot op de rand van mijn kous.

Zodra je de kamer binnenkomt, zoek ik je ogen. Ik wil weten waar je was, waar je zolang bleef, waarom je me dit aandeed. Met je hand leg je me het zwijgen op. Mijn vragen verstommen. Mijn nieuwsgierigheid, mijn onafhankelijkheid, mijn persoonlijkheid maakt plaats voor overgave. Ik besta alleen nog om te doen wat jij van me vraagt. Ik kus de binnenkant van je hand. Je schrikt, dit stond niet in je scenario. Je kust me, met een tederheid die je eerder beweerde niet te kennen, en gaat over tot de orde van de dag.

Je duwt me op mijn buik, trekt mijn heupen omhoog, zodat mijn kont zich vol en bleek aan je toont. Je vraagt me om niet te bewegen. Ik wacht. Je trekt mijn hoofd aan mijn haar naar achter. Je blinddoekt me. Je streelt mijn tepels, je kust mijn hals. Je tederheid verwart me. Ik ben bang. Ik beslis dat ik je vertrouw. Net op dat moment voel ik een scherpe pijn in mijn linkertepel. Ik voel geen verontwaardiging, alleen overgave. Meer pijn, in mijn rechtertepel. Het voelt vertrouwd, alsof mijn lichaam al mijn hele leven op jouw klemmen wacht. Ik ben bang dat ik klaarkom nog voor je me aanraakt. Je likt mijn klit, ik ben bang dat ik in je gezicht zal schieten. Je stopt net op tijd.

Ik hoor je een sigaret opsteken, ik voel zelfs niet meer de aanvechting om iets te zeggen. Ik laat me door je leiden alsof ik nooit iets anders gedaan heb. Je zet me op de grond op mijn knieën, spreidt mijn armen, maakt mijn polsen vast aan de poten van het bed. Ik vraag niets, ik ben niet eens meer bang. Mijn lichaam is van jou. Je streelt mijn geklemde tepels, mijn buik, mijn rug, mijn kont.

Je aarzelt, neemt wat afstand. Ik heb geen idee wat je doet, tot ik voel hoe je op mijn rug klaarkomt. Ik kreun, van geilheid en frustratie. Dan voel ik je zweep op mijn kont. Mijn kut zwelt nog meer. Je slaat me opnieuw. Het geil loopt continu uit me. Je slaat me, harder. Ik kreun, ik gil, ik duw mijn kont omhoog. Je slaat, je nadert. Ik voel je heupbot tegen de pijnlijke plek die je zweep achterliet. Ik besta alleen nog uit pijn en geilheid. Ik voel je tegen mijn schaamlippen, ik weet niet eens welk deel van je tegen mijn kut aanduwt. Mijn kut maakt het niet uit, ze trekt je naar binnen, uitzinnig van het wachten. Ik voel je dieper dan ooit. Ik besta alleen nog maar uit het gevoel dat je me neemt. Jij, ik, wij. Ik kom klaar bij de eerste beweging die je in me maakt. Je neukt me door mijn orgasme heen, je komt klaar, ik kom klaar, je gaat door, jij komt, ik kom, wij komen.

Als je mijn blinddoek afdoet, zie ik haar. Je nieuwe aanwinst, een strapless dildo. Je draagt haar met een naturel die een waas van geilheid voor mijn ogen doet trekken. Ik kniel voor je, voor haar, kus jullie met een tederheid die ons verwart en vraag jullie om me nogmaals te nemen.