Besmette Stad | Leen Verheyen

drie gesprekken aan een plein in een stad in lockdown
 

I.

je zegt dat ik ze in de zomer moet leggen

wanneer ik met mijn boeken natgeregend

mijn kleren doorweekt van mijn kapotte fiets

wanneer ik vraag om zeg je dat het bijna

klinkt als een verslag en dat ik meer moet dansen

gewoon thuis je hoeft daarvoor niet buiten

tango polonaise postume wals desnoods alleen

misschien een hangmat kopen ook mezelf meer

in de zomer leggen want mijn mondhoek trilt

praten helpt zeg je tegen de muizen

in mijn hoofd in ieder geval

het ook eens van een andere kant

en vooral toch ook meer buiten komen

want wij dat tussen ons toch even nu

meer afstand ook misschien en ik

luister en ik zwijg en ik luister en ik zwijg en

II.

we spelen scènes na

uit films die we niet zagen

die we planden die we ooit nog

staan met opgerekte armen

weten niet meer hoe te walsen

blijven leeg

het plein tussen ons in zwelt op

ik wijk hou op

plaats in te nemen

ook dat is revolutie zeg ik

III.

en weer hangen wij

aan de rand van een gesprek

jij somt pleinen op en straten

telt ramen lampen ik de dagen

waarop we elkaar niet raken

hier is het feest zeg jij

maar het theater en het plein zijn leeg

auto’s staan op rust

hier wordt niet meer gedanst

bijna is het stil wanneer we zwijgen

horen hoe de stad zich uitrekt

en het plein in miniatuur

in ons verdwijnt

Leen Verheyen leest voor: