Besmette Stad | Hannah van Binsbergen

Hallo!

laten we alles zijn.

laten we iedereen zijn.

hallo!

heb je zin om in het donker te voelen naar de schakelaar 

onder onze kleine kring van intimi

heb je zin om naar het strand te gaan

laten we iedereen in de auto proppen

gas geven op de vlakke weg

lang geprobeerd om iedereen te begrijpen, zo betuttelend, te gunnen

hun nationale sentiment of angst of trouw aan ordes die net genoeg functioneren

dat iedereen die je kent een computer heeft.

leg het boek neer en begin zelf

iedereen. nul

het is niet dat we in een blije tijd geloven

die al op de wijzerplaat staat

het is dat we willen 

en daarom praten we schrijven we leuzen liederen ja, zelfs

gedichten

we moeten blijven nadenken over onszelf, de vastgeroeste noties diep in ons

bevragen nee onszelf verschonen van verleden nee onszelf verachten nee

onszelf aan de rijzende golf toevoegen en alles worden iedereen zijn

hij had een radio en nu is hij dood.

hij keek verward en mogelijk gevaarlijk.

hij greep naar iets wat we niet konden zien.

we waren in gevaar. we waren met velen en hij was

alleen. hij bleef zich verzetten. hij hief zijn handen.

we konden niets doen. we deden niets.

wij die het kunnen blijven het zeggen. wij die het kunnen blijven het zeggen.

lippen 

      pakken 

            woorden:

FUCK THE POLICE!

merk: een brandend wetboek en een eenzame ster

te ver heen om onze kreten te verstaan en slaan alleen

aan op het geluid

de onmetelijke ruimte in een cel

dagen reizen en de kern nog niet bereiken

genoeg is genoeg, genoeg is een feest

maar een doodstille chaos dreef ons uiteen en in de armen 

van de primus inter pares

de schaduw van een lach bewolkt de stad

de warmte maakt ons melancholisch

en weer zitten we binnenskamers inventaris op te maken

van hoe goed we het hebben en wat we nog hopen aan 

te schaffen

dingetjes.

wij, miljarden nullen in de vorm van een een.

Hannah van Binsbergen leest voor: