Besmette Stad | Kaya Erdinç

Geborgenheid

Iemand die ik ken,

komt altijd geheel tot zichzelf als hij denkt aan

een heel 

fijn

kamertje

uit een film van Yasujiro Ozu

Dat kamertje

hangt wat rond,

nutteloos te wezen.

Alleen tijdens de grote poetsbeurtscène

raakt het voor een ogenblik door onze blik bevolkt.

Mijn vriend zet de film dan stil,

en kijkt heel lang

naar dat kamertje

Hij kijkt er langer naar

dan de film zelf, ook al is het de film zelf

De grote poetsbeurt, als de droom die je je niet herinnert

maar die toch zijn werk doet,

doet me aan de isolatieplicht denken

die iedereen nu alweer vergeet,

samen met alle aandacht voor elkaar.

Als flarden van vlinders, auseinanderreißend

Ik zie hun tastbaarheid versnipperen.

Je kunt hun vleugels enkel voelen en

de ervaring van die tijd

Als dergelijke filmbeelden je bij zo’n aanraking terugbezorgen.

Kaya Erdinç leest voor: