Besmette Stad | Edna Azulay en Lila Persephone Payens

dikke plakken leegheid
 

Ik bestel een Tripel Karmeliet
De vrouw achter de bar kijkt mij aan met de blik:
Ma meiske, gij zijt veel te klein voor die Karmeliet, ge moe ni peizen da'k u van 't straat ga vegen

Ik bestel nog een tweede Karmeliet
Ik drink met teugen
En ik kots
Ik kots alsof ik me van iets moet bevrijden

Terwijl de tranen in mijn ogen staan van de kracht van de reflex van het kotsen, denk ik over het kotsen na
Ik denk:
Het is natuurlijk helemaal niet die Tripel Karmeliet
Het is kotsen door het denken aan het volgende:

dat ik al vier maanden niet ben aangeraakt en de romantisering van de isolatie en ik wil niet teruggeworpen worden op mijn "partner" of familie en mijn moeder benauwt me ik wil uitgedaagd worden of gevaarlijke gedachten hebben ik wil dat mensen weten dat er al zoveel groepen waren die altijd al binnen zaten en hoezo al die lijsten met tips over hoe we onze tijd moeten doorbrengen bouwmarkten worden leeggekocht door mensen die al een huis bezitten die opeens klaar waren met het azuurblauw en de keuken nu toch wel eens okergeel wilden of ik bedoel hoezo is er wel geld en ook zo snel en wat als ik nu wel naar buiten ga om te recreëren en ik wil zitten op dat bankje en niet hoeven doorstappen en groepsimmuniteit hoe dan? hoeveel doden voordat we groepsimmuniteit bereiken? aan welke levens hechten we waarde? en wie zijn de doden die moeten vallen? aan één kant heb je dat beperkende kleine wereldje en aan de andere kant diep je je kleine wereldje uit verbindingen met buren enzo en melancholie het verlamt je het houdt je in een greep hoe breken we met onze neoliberale belangen en verlangens? hoe solidair te zijn zonder gedachteloos toe te stemmen? het is de eerste keer dat ik mij onderdeel voel van een diersoort en hoe afhankelijk ben ik? en zelfs de fantasieën zijn voorspelbaar kan ik iets bedenken dat ik niet al heb gedacht? ben ik viezer en besmettelijker en gevaarlijker omdat ik geen deel uitmaak van een nuclear family? bestaat alles wat ik verlang bij de gratie van mijn privilege?

zelfs mn seksdromen ruiken naar ontsmettingsmiddel en hoeveel ruimte mag ik maken voor
mijn egoïsme? fuckfuckfuckfuck zelfs de staat legt mij monogamie op

knuffelmaatje here i come in your mouth

Wat als ik nu een bedrijf word
Is er dan iemand die me komt helpen?

En nu door

Ik loop via een aangegeven route met de kots op m'n kin naar de bar
Ik zeg: 1 Tripel Karmeliet s'il vous plaît
De trut weigert
Ik zeg:
Godverdomme, ik heb al maanden niet meer in een café gezeten of gestaan, laat staan een pint gedronken
Geef mij die Tripel Karmeliet
Ik betaal u het dubbele
Ze zegt:
Het dubbele?
Ik zeg:
Hoor je het niet goed?
Ja, het dubbele
Ze zegt:
Oke

Ik word sentimenteel
Zie je wel:
Geld corrumpeert alles

The Rodeo Roses spelen een country-versie van Kiss van Prince

Kunnen we er alsjeblieft voor zorgen dat alleen true lovers Prince mogen coveren?
En niet zomaar elke middelmatige melancholicus?
Je hoort gewoon dat hij zichzelf nooit echt op het spel heeft gezet

Hij probeert met iedereen oogcontact te maken
Ik probeer zijn blik te vangen
Ik overweeg hem straks te vragen wat zijn sterrenbeeld is
Als hij maagd zou zijn
Zou hij zijn vingers desinfecteren voordat hij ze in mijn mond steekt
Om het warme, natte, onbekende terrein te verkennen

Het idee windt me min of meer op

Ik kots
Wederom niet door de Tripel Karmeliet maar door het besef dat iedereen die ik spreek de route van mijn gedachten al kent
Weet dat ik na 3 wijn al het onrecht met elkaar ga proberen te verbinden
En het niet kan laten om over "de staat" te praten
Ik ben een sloppy marxist
Die na vijf en een half glas de zorgvuldig aangebrachte lippenstift over haar wang heeft uitgeveegd
Toch weer om een ex begint te janken

There's a fine line between georganiseerde ontspanning en een strafkamp

Hoe kunnen we binnen de ducttape vergeten wie we zijn?

Meneer de middelmatige melancholicus
De Prince-wannabe
Is klaar met spelen en zet een Tripel Karmeliet voor mijn neus
Misschien toch geen maagd
Hij komt te dichtbij voor een maagd
Ik zeg tegen hem:
Is dit twee armlengtes of heb jij deze stoel gereserveerd?
Hij schuift de stoel naar het midden van het café
Naast de plas kots
Gaat op de stoel staan
En zegt:

DIKKE PLAKKEN LEEGHEID

drie plus één vieze tequila sunrise gratis
opdat we vergeten
wie we werkelijk zijn

DIKKE PLAKKEN LEEGHEID

dampende lichamen dicht op elkaar
opdat we ontleren
wat we van elkaar zijn

DIKKE PLAKKEN LEEGHEID

dagen snuiven uit hetzelfde zakje
opdat we ontzien
hoeveel drank er doorheen is gegaan

DIKKE PLAKKEN LEEGHEID

in rijen wachten voor een gesloten deur
opdat we ontdenken
wat het nu eigenlijk waard is

DIKKE PLAKKEN LEEGHEID

praten om indruk te maken
opdat we onszelf ontzeggen
ons zelf te mogen zijn

DIKKE PLAKKEN LEEGHEID

aanhoudend slaaptekort
opdat we ontroostbaar
de wereld aangaan

En?

Dikke.
Plakken.
Leegheid.

De middelmatige melancholicus
koopt mijn aandacht met bier

Stop uw vingers in mijn mond