Besmette Stad | Emy Koopman

In een bar met de naam Troost
 

Binnengelaten, los gelaten,        vrijheid, maar gereguleerd

(in plaats van een kaars, flesje handgel op tafel)

wiegen we,        op  arm-lengte  afstand, op het ritme  van  

een Nieuw Normaal

‘Hey little girl, wanna go for a ride?’

We weten hoe ze eruitziet: een aardbol met enkel bomen

We weten hoe ze klinkt: liefelijk en eindeloos, looping and folding,

een losgeslagen wees-gegroet

– Gezet op muziek, lijkt alles innemend

‘But it tricks our ear

      the same way

the virus tricks our cells.’

‘It'd be so much easier if I drove’

Jij en ik, we proosten, en zeggen dat we onszelf, niet anders kennen,

dan kwetsbaar

– meisjes immers, middenklasse-meisjes, gevoed met gevaar dat uit

bosjes komt springen

‘Diane (Diane) Diane (Diane) Diane’

Het gevaar is – statistisch gezien – zelden een vreemde. Het gevaar

is binnenshuis, het gevaar is binnenshuids.

Het gevaar is iets dat binnenkomt, wat je niet binnen wilde laten

Het gevaar is, overwegen we, dat je aan te tasten bent. Is het

mogelijk ervoor te kiezen

niet aangetast te zijn? Is het wenselijker, hetgeen te zijn dat

aantast?

‘You’re the cutest girl I’ve ever seen in my life’

(Ik zeg je niet dat ik, de dreiging goed beu, opzettelijk de mannen

ging aaien)

‘But it’s over now, with my knife’

Aan de grote tafel links van ons, zitten zeker twaalf mensen,

dicht op elkaar

Virussen leven niet, zeggen ze,

maar verschillen daarover van mening – wie bepaalt wat leven is?

HIV, HPV, hé – wie is hier De Roker? Wie is hier De Hoer? Wie is hier

Dor Hout?

‘Humaan’ begon de naam

van het virus dat ik droeg

Overheidsinformatie vertelde, dat 80 tot 90 procent

en dat huid op huid volstaat

mits intiem

Ergens is iets VOLKOMEN UIT DE HAND

Ik denk na over virussen, over wanneer die winnen – als ze binnen

ons huizen, in stilte

Ik wou dat mijn virus op muziek was gezet – welk curieus verlangen

(kleingeestig, afgunstig, aangeschoten) 

‘Mijn virus’ – nog altijd 300.000 dode vrouwen, elk jaar. Ja ja, vooral

in ‘arme landen’. Nee nee, laten we geen gesels gaan vergelijken.

Laten we het gezellig houden. Laten we het droog houden.

Laten we – zingen? Dansen?

‘Wanneer mogen we weer dansen?’ Dansen met mannen te bang

om te dansen

Laten we in godsnaam dansen!

‘Hey little girl, is your daddy home?’

‘Wat is dit voor playlist?’ vraag jij, en je lacht, met blinkende tanden

als

kleine

opalen

‘I’ve got a bad desire’

Muziek vult de ruimte, mensen die kruipen, dichter op elkaar

We troosten onszelf, met de geruststelling

van vrouwen en kinderen laatst

We troosten onszelf, met de illusie

van een rechtvaardige ramp

We troosten onszelf, met de heimelijke hoop, op een straf

van Moeder Aarde

(Maar dat zullen we nooit zeggen, want we willen graag empathisch, en we willen niet bijgelovig, en wie zegt nog ‘Moeder Aarde’? En zul je net zien dat jij, die uitzondering)

‘My point is that illness

is not a metaphor’

            Maar de metafoor werkt. Zolang er afstand is,

tussen jou

en wat jou

probeert te verwoesten

Zolang                  er                           afstand                is

Laatste ronde –                we proosten op het leven, we proosten

op Greta, op de hot priest uit Fleabag, en boven dat alles,

op een tijd

van huid

op   huid,

zonder bedreiging      

Een hand op een schouder

Een hand op een hand

Een hand op een buik

waarin de dood wilde groeien

Overleven is toch, een valse belofte

(en dan reik je

naar de fles

die moet

desinfecteren

en je vraagt

of we samen

naar huis

kunnen fietsen)