Deze website wordt niet langer ondersteund in Internet Explorer. Update hier je browser voor een betere ervaring.

Besmette Stad | Anke Verschueren

Anke Verschueren geeft met 'C'est la pluie' een artistiek antwoord op 'Eenzame stad' uit Paul van Ostaijens bundel Bezette Stad.
Door Anke Verschueren op 17 mrt 2020
Video
Literatuur & taal
Besmette Stad
C'est la pluie van Anke Verschueren

C’est la pluie
 

 

het regent
miljarden
paarse monstertjes
met vuurspuwende ogen         
en vlijmscherpe tanden           
paarse bolletjes            
met lange tentakels    
zuigen zich vast            
in onze kelen
op onze longen
in onze hoofden  
op onze harten

 

en tonen ons
deze besmette wereld

 

in getallen op een kaart                          
geraakt gestorven genezen
en ja
het is een voorrecht om een cijfer te zijn       
om een wattenstaafje ongemakkelijk diep
in je neus te krijgen    
en dan de uitslag van jouw test
positief
behandeld beademd
hopelijk een ramp vermeden

 

maar
mogen we ook weten
hoeveel mensen           
willen dagelijks een dokter bellen
maar hebben geen telefoon   
hebben niet eens iets te eten

 

in dit besmette land   

 

dans ik door de lege straten   
maar wat met de mensen die er slapen
in de regen

 

in deze besmette stad

 

waar de gevels
aangezichten zijn geworden  
waarachter      
gezelligheid gelach      
gevaar geheimen         
zitten verborgen

 

gelukkig kunnen we zwaaien naar elkaar

 

joehoe!

 

in dit besmette dorp  

 

verstoppen we ons niet meer
tussen onze schouders
wanneer we de buren kruisen

 

we knikken bemoedigend       
alsof we
nu de competitie stilligt           
plots allemaal
supporteren voor dezelfde voetbalploeg

 

tous ensemble tous ensemble
hoehoehoe      
wij blijven binneuuuh
wij slaan ons hierdoor  

           

het komt goed
overal

 

ook hier
in deze besmette straat
waar iedere dag een haag wordt geschoren  
en gras wordt gemaaid

 

hebben we eindelijk geleerd
naar elkaar te glimlachen
kan dat enkel nog met onze ogen       
zijn de maskers eindelijk afgevallen
moeten we ze dragen om buiten te mogen

 

ik zit
in mijn smetteloze kamer
die al drie maal een lenteschoonmaak kreeg

 

ik ben alleen maar
eenzaam  

 

hoe
hoe lang nog?

 

ik zie mijn vrienden
tweedimensionaal
in vierkantjes op het scherm
en ik hoop oprecht
dat dit de enige hokjes zijn
waar we elkaar ooit nog in zullen denken  

 

het regent
tik tik tik
op mijn dakraam
ik zet het wagenwijd open
kijk omhoog
sluit mijn ogen
voel de druppels
op mijn huid
tik tik tik

 

het is de regen
de enige
die mij aanraakt

 


Deze bijdrage verscheen ook op de lage landen en werd vertaald naar het Engels en het Frans.

Translation by Paul Vincent
 

it’s raining
billions
of little purple monsters
with eyes spewing fire
and razor-sharp teeth
purple globules
with long tentacles
take root
in our throats
in our lungs
in our heads
in our hearts

 

and show us
this infected world

 

in figures on a chart
infected died recovered
and yes
it is a privilege to be a number
to have a cotton wool bud stuck
uncomfortably deep
up your nose
and then the result of your test
positive
handled breathed on
hopefully a disaster avoided

 

but
may we also know
how many people
want to ring the doctor every day
but have no telephone
don’t even have anything to eat

 

in this infected country

 

I dance through the empty streets
a little with the people who sleep there
in the rain

 

in this infected city

 

where the gables
have turned into faces
behind which
fun laughter
danger secrets
lurk

 

luckily we can wave to each other

 

yoohoo!

 

in this infected village

 

we no longer hide
between hunched shoulders
when we pass the neighbours

 

we nod encouragingly
as if
now the competition’s shut down
we suddenly all
support the same football team

 

tous ensemble tous ensemble
hoohoohoo
we’re staying indooors
we’ll get through this

 

it’ll be OK
everywhere

 

here too
in this infected street
where every day a hedge is trimmed
and grass is mown

 

we have finally learned
to smile at each other
that is only possible with our eyes
the masks have finally dropped

we must wear them to be allowed outside

 

I sit
in my spotless room
which has already had three spring cleans

 

I am just
lonely

 

how
how much longer?

 

I see my friends
two-dimensionally
in little squares on the screen
and I sincerely hope
that these are the only pigeonholes
in which we will ever again imagine each other

 

it’s raining
tick tick tick
on my skylight
I open it all the way
look up
close my eyes
feel the drops
on my skin
tick tick tick

 

it is the rain
the only one
that touches me

Traduction par Hans Hoebeke
 

il pleut

des milliards

de petits monstres mauves

aux yeux ignivomes

aux dents acérées

de petites sphères mauves

à longues ventouses

se fixent

dans nos gorges

sur nos bronches

dans nos têtes

sur nos cœurs

 

et nous montrent

ce monde contaminé

 

en chiffres sur une carte

touchés décédés guéris

et oui

c’est un privilège d’être un chiffre

d’être incommodée par un coton tige

enfoncé au fond du nez

et puis les résultats de votre test

positif

traitement sous respirateur

une catastrophe espérons-le évitée

 

mais

nous aimerions qu’on nous dise aussi

combien de gens

voudraient appeler un médecin chaque jour

mais n’ont pas de téléphone

ni même de quoi manger

 

dans ce pays contaminé

 

je danse dans les rues vides

mais quid des gens qui dorment

sous la pluie

 

dans cette ville contaminée

 

où les façades

se transforment en visages

derrière lesquels

se cachent

la sociabilité les rires

le danger les secrets

 

heureusement que nous pouvons nous faire de grands signes de la main

 

ohé !

 

dans ce village contaminé

 

nous ne nous engonçons plus

dans nos épaules

en croisant les voisins

 

nous faisons un signe de tête encourageant

comme si

la compétition étant suspendue

tout le monde s’était soudain mis

à encourager le même club de foot

 

tous ensemble tous ensemble

ouiouioui

restons chez nouuus

on en viendra à bout

 

cela finira bien

partout

 

ici aussi

dans cette rue contaminée

où chaque jour on taille une haie

on tond une pelouse

 

alors que nous avons enfin appris

à sourire les uns aux autres

seuls les yeux sourient

alors que les masques sont enfin tombés

il nous faut en mettre un pour sortir

 

assise

dans ma chambre immaculée

qui a déjà connu trois nettoyages de printemps

 

je suis seulement

solitaire

 

combien

combien de temps encore ?

 

je vois mes amis

en deux dimensions

disposés en petits carrés sur l’écran

et j’espère sincèrement

que ce sont là les seuls cases

à l’intérieur desquelles nous nous imaginerons jamais

 

il pleut

plic plic plic

sur mon velux

que j’ouvre tout grand

je lève la tête

ferme les yeux

sens les gouttes

sur ma peau

plic plic plic

 

la pluie

est seule

à me toucher

© Marianne Hommersom

Anke Verschueren

Anke Verschueren neemt haar grote liefde, de taal, overal mee naartoe. Van papier naar podium naar podcast. Ze heeft een masterdiploma Nederlands en Theater-, Film- en Literatuurwetenschappen en zit nu in het derde jaar Woordkunst aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen. Ze werd derde in de txt-on-stagewedstrijd Naft voor Woord 2017, ging op Das Mag Zomerkamp en in 2018 met deBuren op schrijfresidentie naar Parijs. Samen met Lies Van Gasse en Sien De Smet maakte ze Een held, een vertelvoorstelling voor kinderen die momenteel langs scholen tourt. Nog net iets vaker staat ze op het podium als presentatrice en als zangeres (samen met haar zussen in de band Enchanté). Voor de camera doet ze ervaring op als stadsreporter voor ATV. Daarnaast duikt ze graag op regelmatige basis de studio in voor stemmenwerk. Als er dan nog tijd over is, leest ze, speelt ze piano of bewerkt ze Middelnederlandse teksten tot luisterverhalen.   

Vertel het verder: