Dobberende Dozen | Finalist Het Rode Oor 2018

Ik haal je handen van onder mijn jurk. Tijd om naar huis te gaan. ‘Naar je vrouw,’ fluister ik. Mijn zorg sijpelt door de lust heen. ‘Het kan al eens gebeuren,’ sus je me. ‘Stop het in een doosje en zet het aan de kant.’ De laatste kus is traag. Ik sluit de autodeur, en wandel de straat uit, op kleine grijze wolkjes. Je rijdt zachtjes weg.

Het huis is groot, met lege bedden. De kinderen bellen, er zwemt een krokodil in het zwembad van oma en opa. Papa eet hen op! De vrolijkheid vergroot de kloof, maakt het makkelijker om dit doosje te openen. Onder de koele lakens laat ik me overspoelen door de herinnering. Ik wil je ruwe handen op mijn benen, mijn vinger in je natte mond. Spelen.

Of mijn zonnebril nog in je auto ligt. En ook iets over ‘genieten’ en ‘hete groetjes’. Het schermpje flikkert op. Geen zonnebril te vinden. Je groetjes zijn gewoon. 

Ik vlecht haren en smeer boterhammen, bijt op mijn onderlip. Je was de eerste andere man die ik in twaalf jaar proefde. Op mijn dozen zit geen deksel, zoveel is ondertussen duidelijk. Mijn hoofd is een rommelige zolder waarin ik leef. De zoen is overal. Snel sluit ik de brooddoos, voor hij ook tussen de choco plakt.

Mijn lijf is heter, mijn benen zijn langer, mijn heupen sneller. Mijn man laat het zich welgevallen. ‘Een kleine seksuele revolutie nu eindelijk ook de jongste van de borst af is,’ lachen we en ik bijt in zijn schouder.

Ik schrijf en herschrijf mailtjes aan jou. Bij gebrek aan beter verlies ik me in woorden, maar het verlangen dat ik zo voed, drijft me weg van de klamme kinderhanden in huis, de zorgeloze hoofdjes, mijn lieve man in pantoffels. Mijn vlot dobbert doelloos rond, de tijd zorgt dat ik ook uit jouw gezichtsveld verdwijn. Ik wil me een brug naar je toe schrijven, maar bang voor de weerslag, of nog erger, de stilte, stuur ik niets.

We zien elkaar per ongeluk op café. Ik wil je pitsen en kussen tegelijk. Je handen voelen vertrouwd onder tafel. Gretig. Ze glijden soepel over mijn zwarte nylons. Je volgt de ronding van mijn kuit, mijn dij. Het is intens, te veel, ik kan niet anders dan mijn ogen sluiten. Mijn ademhaling versnelt, ik dwing mezelf je aan te kijken, we zitten tenslotte op café. Je strekt je uit. Wanneer je behendige vingers in mijn slip glippen, ontnuchter ik, verbaasd over je lef. Ik zoek bevestiging dat ik straks niet onmiddellijk van je radar verdwijn, maar je hebt geen boodschap aan mijn woorden. Je woelende handen geven kleine schokjes aan mijn haar, trekken me terug in het spel. Je blik is soezig, je handelingen zijn doelbewust. Het puntje van je tong duw je in mijn nauwelijks geopende mond. We ademen niet, een tableau vivant. Dan, met een kleine snelle haal, lik ik je terug. De geilheid golft mijn lijf binnen.