Besmette Stad | Charlotte Peys en Malika Soudani

VOGELS IN DE STAD

twee duiven zitten voor mijn raam

roe-koe, het ene kopje tegen de ander

roe-koe, roe-koe, plannen worden gesmeed, met elkaar gedeeld

wantrouwen knaagt zich een weg naar boven door mijn maag

zolang het oogcontact standhoudt tussen mij en de dikste duif ­

zijn maatje is inmiddels weggevlogen

op schijttour om aan zijn taks van de dag te komen

ROE-KOE

              ROE-KOE

de dikke duif heeft het tegen mij

ik weet niet zo goed wat te doen

durf hem ook niet meer aan te kijken

ROE-KOE

              ROE-KOE

hij tikt met zijn snavel tegen mijn raam

vleugels klapperen er achteraan en even denk ik aan een docent

die met zijn knokkels tegen het schoolbord om de aandacht vraagt

de dikke duif wipt zijn staart omhoog en poept

een dikke middelvinger

de wereld in de ban van een virus

mijn stad overgenomen door een ander levend organisme

de dikke duif die mij aanstaart en ik die hem hoor koeren

kar-ma, kar-ma, kar-ma

duiven die nestjes bouwen op een galerij

rondhangen op de dam, poepen op monumenten

zo laten ze zien dat de stad gedeeld wordt, nooit echt van ons geweest is

en het laatste woord daarover nog niet gesproken is

ik was vergeten, of eigenlijk

ik heb nooit gedacht aan de geschiedenis van deze plek

toen het landschap nog onbebouwd

de natuur onbehouwen was

ik zet mijn raam open

leg wat zonnebloemenpitten in mijn raamkozijn

loop naar achteren

en knik

mijn maag kalmeert

de dikke duif ook

ik kijk naar buiten

zie de mensen lopen en denk

wij zijn niet anders dan de vogels in de stad

beperkt in bewegingsvrijheid

onze manier van verplaatsen

alles met een reden, maar eerlijk voelt het niet  

de keuzes waar de dagen om lijken te draaien

ik wist niet dat ik het in mij had zo egoïstisch te zijn

maar fuck it, ik wil een knuffel van mijn moeder

samen eten en genieten van de eerste warme dagen van het jaar

2020

er wordt gerekend op ons gezonde verstand

wat dat precies inhoudt weet ik niet meer

voor deze vraag is het nu ook niet de tijd

geen ruimte voor schaamte

geen twijfel

aandacht daarvoor komt nog

de toekomstige historici die terugkijken

tegen hen zou ik willen zeggen

het enige constante waar je in onvoorspelbare tijden van op aan kan is de tijd

in de vergankelijkheid van het wegtikken daarvan schuilt eeuwigheid

en die eeuwigheid hebben we met zijn allen proberen te vangen

door de seconden aan ons voorbij te laten gaan

en dat voor lief te nemen

misschien zelfs lief te hebben

daarin nieuwe vrijheden te ontdekken

waar de ene grens werd getrokken

viel de andere weer weg

niet omdat iedereen dezelfde afstand deelde

maar omdat we van elkaar wisten waarom

ik miste het om elkaars grenzen af te tasten

iemands personal space te betreden

verlangde ernaar de regels breken

toen ik niks liever wilde dan de ruimte die ik eerder bewaakte

te delen