En alle 18 waren ze goed!

Het gevarieerde programma met verschillende formules in kleine groepjes zorgde voor een intieme sfeer waardoor je als publiek dicht op de huid van de makers zat. Het aanbod was groot, de indrukken volgden elkaar snel op. Allemaal flitsen en fragmenten die ons even deelgenoot maakten van de interne hersenspinsel van deze pientere jonge woordkunstenaars. Op het podium beneden had Amarylis De Gryse het over roken en doemdenken, Maxime Garcia Diaz nam ons mee naar een Engels-Nederlandse fantasiewereld met roze wolken en queens. En dan moest het literaire speeddaten nog beginnen! Mona Thijs fantaseerde een liefdesrelatie tussen twee vrouwen bij een klassiek schilderij van een koppel van Rembrandt, Amarylis De Gryse gaf dan weer een stem aan een schilderij met ‘gewone mannen’ en een gebraden kip. Mijn tafelgenoten en ik zochten tijdens haar voordracht vruchteloos naar de kip. Bleek dat die zogezegd was weggestoken, net voor de modellen geschilderd werden. Pech voor ons. 

Arno Boey bracht tijdens een dubbeldate in de bibliotheek erg openhartig twee nieuwe gedichten ten berde. Elegante, ritmische, verhalende teksten vol klankkleur, pakkend en persoonlijk. Het eerste droeg de onvergetelijke titel Het sneeuwt in Kasjmir, die scanderend herhaald werd.

En dan was er nog de zetel. Een hoekje waar vrij gepraat kon worden met de residenten over hun achterliggende ideeën: een talkshow, of ‘zomaargasten’ zoals ze onder elkaar grapten. Eerst zat ik in de zetel met Daphné Dupont-Nivet die haar koloniale bagage bijhad en zich afvroeg hoe men daarover kan schrijven. Haar overgrootvader was tweemaal machthebber, onder andere als burgemeester in Nederland en als kampleider in een jappenkamp. Wordt dezelfde mening steeds gereproduceerd, ook over generaties heen, of kunnen we door verhalen ‘één voet buiten de bubbel’ zetten? Hoe belangrijk is woordgebruik op het naambordje naast een schilderij, het (her)benoemen van een tijdperk als de ‘Gouden Eeuw’ of een standbeeld of straatnaam? Maxime suggereerde het advies van Simon(e) van Saarloos op te volgen: ‘Sla de standbeelden kapot, maar laat de brokstukken liggen.’ 

Een andere zetelsessie, met tekenaar Dieter De Schutter, ging over de problematische vraag hoe rouw te portretteren. Hoe kun je iets dat zo persoonlijk is universeel afbeelden? Kunnen we personen vervangen of verlies rationaliseren? Het boek van Dieter wil een poging doen om rouwenden  herkenning te bieden. Als we kijken naar zijn beeldverhaal Koning dat die avond te koop was, mag je er zeker van zijn dat zijn stijl alleen al troostend werkt.

De lengende avond werd afgesloten in groep, weer allemaal samen in het warme hart van deBuren, waar we napraatten op muziek van de jonge BRYN. Ik kijk alvast uit naar de toekomstige projecten van alweer een geslaagde schare residenten.