Deze website wordt niet langer ondersteund in Internet Explorer. Update hier je browser voor een betere ervaring.

Oud-schrijfresidenten in de kijker: Emma Lesuis en Selma Franssen

Deze zomer gaan we voor de achtste keer met een nieuwe lichting schrijfresidenten naar Parijs. Maar hoe zou het eigenlijk zijn met onze oud-residenten? Wat ontstond er in Parijs en waar zijn ze nu mee bezig? In de kijker: Emma Lesuis en Selma Franssen.
Door deBuren op 6 jun 2019
Tekst
Literatuur & taal
Schrijfresidentie Parijs
© Marianne Hommersom

Emma Lesuis 

 

 

Emma Lesuis ging in de zomer van 2016 mee op schrijfresidentie. In Parijs schreef ze de tekst Wakker, die model zou staan voor het essay De stille activist in mij, waarmee ze in 2017 de essaywedstrijd Het nieuwe verschil van het literaire tijdschrift nY won. '... bén ik zwart? Of hoe wit ben ik dan?' vraagt ze zich daarin af. En 'moet ik iets met die diversiteit?'

 

Voor Vranckx op Canvas maakte Lesuis televisiedocumentaires over een Zuid-Afrikaanse wijnboerderij en over fans van Stromae in Rwanda. In 2018 draaide ze Mijn land, mi gron, een zoektocht over haar eigen slavernijgeschiedenis in Suriname. De theaterversie hiervan, genaamd Aardappelbloed, zal in 2019 te zien zijn op onder meer Oerol en Het Theaterfestival waar ze in 2018 de Roel Verniersprijs won. Bij deBuren stond ze op het podium met onder andere de theaterdocu Op die plaas en Ode aan de reislust. Voor citybooks maakte ze 24 City One Minute films over Stellenbosch, en voor Brainwash Talks presenteert ze in 12 minuten een statement over kleur en diversiteit 'zodat kinderen die over vijftien jaar opgroeien dat zonder krassen kunnen doen.'  

 

Naast het maken van documentaires schreef ze onder andere bij Rekto:Verso en De Correspondent en selecteert ze in de zomer van 2019 woordkunstenaars voor Theater Aan Zee.

 

© Marianne Hommersom

Selma Franssen

 

 

In 2018 onderzocht Selma Franssen tijdens haar residentie hoe er in Parijs, Brussel en Nederland campagne gevoerd wordt om meer straten naar bijzondere vrouwen te vernoemen. Waarom vrouwen meer straatnamen verdienen, verscheen ook op OneWorld, in het Engels op het City Metric platform van The New Statesman en herwerkt tot opiniestuk in De Morgen.

 

Verder schreef ze in Parijs de korte tekst Verdreven hoop, waarin ze Patientia aan het woord laat, geïnspireerd door de allegorische voorstelling van Gillis Mostaert. Als opdrachttekst bij de aanmelding voor de residentie nam Selma Joan Didions essay Slouching towards Bethlehem ter hand en deed een opmerkelijke vaststelling.

 

Ondertussen verscheen Selma's journalistieke werk bij Charlie Magazine, OneWorld, De Morgen, De Standaard, The New Statesman, VPRO en Vice. Ze volgde het postgraduaat Internationale Onderzoeksjournalistiek, ontving een beurs van het Fonds Pascal Decroos voor haar werk en presenteert de journalistieke lezingenreeks Moeilijke Dingen Makkelijk Uitgelegd. In 2019 verscheen haar eerste boek Vriendschap in tijden van eenzaamheid bij uitgeverij Houtekiet. In het spoor daarvan geeft ze op vrijdag 13 september 2019 bij deBuren de lunchlezing Waarom heeft romantische liefde meer status dan vriendschap? 

Vertel het verder: