Deze website wordt niet langer ondersteund in Internet Explorer. Update hier je browser voor een betere ervaring.
Na een spannende battle won François van Vloten op donderdag 13 september de Speech Battle. Sabri Saad El Hamus kroop voor de gelegenheid in de rol van dictator.
Als opdracht moesten de deelnemers op zoek gaan naar de autocraat in zichzelf en een vlammende speech schrijven voor een dictator! Want wie de trucs van dictators herkent, wapent zich tegen autoritaire ontwikkelingen. De finale vond plaats tijdens de Amsterdamse editie van de Nacht van de Dictatuur, op 13 september in De Balie, Amsterdam.
De winnende speech van François van Vloten
Zonen, dochters,
Vijf jaren,
vijf jaren van doortastendheid, vastberadenheid, standvastigheid,
volhardend in gezamenlijkheid.
Zonen, dochters van Burenië,
In deze tijden van voorspoed, ongekende vrijheid,
van ongeremde groei,
kan ik u enkel danken voor uw tomeloze inzet,
uw godvergeten krachten,
voor uw vertrouwen in deze hand, (dictator heft zijn hand)
die vruchten van uw zweet heeft doen bloeien,
die het oude roest van kapitalistische demonen heeft doen vermalen,
die onze oerkracht als volk tot in alle hoeken van de wereld heeft doen verstuiven.
Bedenk dat aan het begin van mijn pelgrimstocht
oude geesten u nog gijzelden in drijfzand van mooie praatjes.
Hoe u dag in, dag uit
voor een droge broodkorst naar uw meesters strompelde
in grijze roemloze straten.
Voorbij zijn deze tijden,
voorbij het beven van angst in stormen,
veroorzaakt door de tandeloze kwakkende pluchewarmers van weleer.
Hun bengelende lichamen zijn inmiddels tot enkel nog loze vodden verhangen.
Als een feniks zijn wij herrezen.
Met een helder verstand;
Met een vuist van kracht;
Met een onvermoeibare tred.
(seconde rust)
Denken, (dictator wijst naar zijn hoofd)
doen, (dictator toont zijn vuist)
volharden. (dictator beweegt zijn vuist)
Burenië is niet langer meer een voetnoot in het nieuws.
Burenië heeft zich ontwikkeld tot een ontembare, gevreesde kracht,
een noot die in de wereldorde nog onmogelijk is te kraken.
Zonen, dochters,
(twee seconden stilte)
Ik voel trots,
trots op uw kunnen.
Trots op uw voortdurend edele pogen
uw helderheid,
uw kracht,
uw onophoudelijke mars.
Wie ben ik, dat ik u op deze tocht mag leiden?
U voor mag gaan,
u in onze onmetelijke trektocht mag begeleiden?
Werd er eerst niet om mij gelachen?
Werd ik niet weggehoond als een van stal gehaalde dorpsgek, enkel om de domme massa te vermaken?
Werd ik niet voor gestoord verklaard, weggezet als een demagogische acrobaat in een leeuwenkooi als aas voor immigrerende kannibalen?
(seconde rust)
Denken, (dictator wijst naar zijn hoofd)
doen, (dictator toont zijn vuist)
volharden. (dictator beweegt zijn vuist)
Dat is mijn kracht.
Dit alles is nog maar het begin,
de aanvang van ons project.
Voort met bouwen.
Handen aan de ploeg.
We zullen verder reiken dan de wind in het noorden,
hoger stijgen dan de bergen in het zuiden,
dieper duiken dan de oceaan in het oosten.
En het westen?
Wat doen we met het westen? (dictator wijst naar het westen)
Laten we ons nog langer ringeloren?
Neen,
duizendvoudig neen,
zeg ik u.
Met een muur zal ik die grens,
dat vergiet van verderf gaan dichten.
Eigenhandig soldaten als grenswacht selecteren.
Er zijn toch afspraken, hoor ik u denken.
Er zijn toch beloftes?
Inderdaad,
die waren er.
Maar zij zijn diegenen die deze hebben verbroken. (dictator wijst naar het westen)
Zij zijn diegenen die ten koste van ons hun beurzen vullen.
Zij zijn het die spelregels met voeten treden.
En wij
Wij nemen het niet langer. (bij wij wijst de dictator telkens naar zichzelf)
Wij achten ons niet langer aan afspraken gebonden.
Wij gaan voortaan onze eigen weg.
Geloof mij,
ik heb vrienden.
Veel vrienden, machtige vrienden, rijke vrienden, eerlijke vrienden.
Over de oceaan, met het oosten,
zullen wij voortaan handen schudden.
(de dictator maakt een vloeiende beweging richting het oosten)
Daar willen ze gas.
Ons gas, ze zijn dol op ons gas.
Wij zullen dat daar verkopen.
Maar ook het Zuiden. (de dictator maakt een slaande beweging naar achteren)
Daar zitten ook vrienden.
Die willen wapens, goede wapens, de beste wapens.
Tanks, geweren, raketten, noem maar op.
Wij maken wapens,
goede wapens.
Wij maken de beste wapens,
en we gaan er nog meer van maken.
(seconde rust)
Denken, (dictator wijst naar zijn hoofd)
doen, (dictator toont zijn vuist)
volharden. (dictator beweegt zijn vuist)
Af van het egoïstische westen,
een hand naar onze vrienden uit het zuiden,
het oosten.
De koers, die Burenië de komende jaren zal gaan varen.
(twee seconden stilte)
Heeft u ook zo’n last van ambtenaren?
Trage ambtenaren,
luie ambtenaren.
Rechters die moeilijk doen,
Droogstoppels die problemen vermoeden
waar oplossingen zijn?
Heeft u daar ook zo’n last van?
Het doet mij pijn. (dictator grijpt naar zijn hart)
Erge pijn.
Ik krijg veel klachten.
Mensen, die mij bellen.
Ik luister naar ze, praat met ze, help ze,
juist daar waar ándere handen tekortschieten.
Handen, die wij met z’n allen betalen.
Dat is verkeerd.
Het kan zo niet langer.
Het gaat veranderen.
Ik ga dat veranderen. (dictator wijst naar zichzelf)
Vanaf morgen.
Morgen is het anders.
Vanaf morgen is iedere ambtenaar ontslagen.
Weg. (dictator maakt een wegwuivende beweging)
Maak u geen zorgen:
er komen meteen nieuwe mensen,
goede mensen,
rechters die ik vertrouw,
die te vertrouwen zijn.
Ambtenaren die meewerken,
meedenken,
zoals deze in mijn partij hebben meegedacht.
Ambtenaren die doen.
Ambtenaren die volharden.
Morgen is het anders.
Makkelijker zal het worden.
Geloof mij.
Want het is nodig.
(twee seconden stilte)
U zult zich allen nog dat vreselijk gebeuren herinneren,
van twee jaren, drie maanden en twee dagen terug.
Weet u het nog?
Staat het u nog bij?
Vreselijk.
Verschrikkelijk.
Afschuwelijk.
(seconde rust)
Darlita, een jong meisje.
Onschuldig lief.
Een meisje
dat enkel in het park met haar hondje aan het spelen was.
Een week later zou ze jarig zijn, voor de negende keer.
Voor eeuwig zal ze negen blijven.
Een Tadelalasjiek.
Import-schorriemorrie uit het westen van de bovenste plank.
(de dictator wijst naar het westen)
Wij hebben hem gegrepen.
De waarheid uit zijn strot geknepen. (dictator maakt knijpende beweging met hand)
Hem voor uw ogen vernederd,
vermorzeld,
vervolgens met stenen doodgeslagen en
zijn resten aan slangen als vreten gegeven.
Maar, (dictator heft zijn wijsvinger en beweegt deze enkele malen)
de dreiging van de Tadelalasjieken blijft bestaan.
Dat gaat stoppen.
Geloof mij, het gaat ophouden.
Uw kinderen kunnen weer veilig buiten spelen.
Blij zijn,
vrolijk zijn,
onschuldig spelen.
Lammetjes in de wei.
Vanaf morgen.
Morgen moeten alle Tadelalasjieken zich melden. (dictator wijst met wijsvinger naar beneden)
Bij de gemeentes.
Bij alle gemeentes.
Bij de mensen, die ik vanaf morgen heb aangesteld.
Kampementen zullen we bouwen.
Tenten in het noorden.
Met muren, prikkeldraad,
wachters eromheen.
Wachters die ik zelf heb uitgekozen.
Daar zult u de Tadelalasjieken zien werken.
Dat is nieuw voor ze.
Maar ze zullen werken.
U mag het komen zien.
Hard werken,
ook voor de voorbije jaren,
waarin wij voor hen hebben gewerkt.
Zonen, dochters van Burenië,
maar eerst.
Vier nu maar.
Vier ons feest.
Het mag.
Het moet.
Eenieder zal het weten.
Laat vanavond kurken, vuurwerk, geweerschoten knallen.
Morgen,
morgen,
morgen zal voortaan iedere dag veranderen.
(seconde rust)
Denken, (dictator wijst naar hoofd)
doen, (dictator toont zijn vuist)
volharden. (dictator beweegt zijn vuist)
