Dilemma’s op de gebedsmat | Yousra Benfquih

Maar heeft u desalniettemin

toch heel even, want ik worstel een beetje,

met de grootstad, de ratrace, het stedelijke

vind veel sneller de wegen naar u terug

mijmerend, mediterend in de natuur,

soms in de liefde, soms in de kunst,

maar in een uit beton opgetrokken omgeving

of achter blauwe schermen

raak ik bij gebrek aan

sterren en andersoortige schitteringen,

het spoor naar u bijster,

in deze straten is het niet alleen grijs

maar wordt u ook nog eens voortdurend vernederd,

moeten we u voortdurend verdedigen,

en houden we daardoor geen tijd meer over,

om u nog echt te beleven,

en ook de ruimte daartoe wordt er schaarser op,

zienderogen, zoek ik u in het grote

of houdt u zich in het kleine op?

bij gebrek aan intermediaire

in mezelf of in collectieve praktijken,

moskeeën of de schutting van eigen huizen,

soms zoek ik u als mijn huissleutel,

in paniek dat ik u kwijt ben

maar weet tegelijkertijd

dat u niet weg bent,

hoewel ik soms twijfel,

soms bang ben, nachten niet slapen kan,

naar adem hap,

bang voor wat straks, wat hierna,

bang voor de agirah,

maar u bent barmhartig

en ‘taqwa’ betekent vast wel iets anders,

dus is er geen reden voor angst, toch?

En sorry, ik heb nog een vraagje,

want ik worstel ook een beetje,

met wat u heeft voorgeschreven,

el mekteb, al maktub, oftewel

de zogeheten voorbestemming,

wel, ik vraag me af:

zijn dat krijtlijnen met de nodige manoeuvreerruimte

of staat ons levenslot in steen gegrift,

is het allemaal vooraf beschikt,

en als dat laatste zo is,

wat is dan nog onze bestaansreden hier,

wat de rol van ons geweten,

of is het eerder het eerste,

het lot louter als krijtstrepen?

Maar dan nog rijst de vraag:

wat bij obstakels,

ik denk nu niet geheel toevallig

aan ziekte bijvoorbeeld

(mijn oom die heeft kanker, maar dat weet u natuurlijk al, want u weet alles)

maar ook andere tegenslagen en hinderpalen:

tot waar gaan we in de aanval,

waar begint de aanvaarding?

ik denk aan siyadana Youssef,

die ondanks zijn gijzelneemster’s getrek

net zo lang rende tot de deur openging,

wat is enerzijds een beproeving,

wat heeft anderzijds zo moeten zijn?

En ze hebben mijn oom’s chemo stopgezet,

en ik vertel je niets nieuws,

maar vraag me af: is dat terecht of was er nog

ruimte voor een laatste gevecht,

wanneer moet hij, moeten wij ergens in berusten,

wanneer hebben we niet lang genoeg gevochten,

waar ligt de grens?

En sorry, ik heb nog een vraagje,

want ik worstel ook een beetje,

met de koran,

dat doe ik niet letterlijk natuurlijk,

ja ik laat het soms vallen, ik weet het,

maar ik ben gewoon onvoorstelbaar onhandig,

maar ik weet soms niet goed

of ik het heilige boek

als dichter moet lezen,

genietend van de literaire parels,

de beeldspraak smakend, het klankspel,

of als jurist:

de tekst volgens de letter,

de strikte regels, of toch de geest,

wat klopt het meest,

en kan ik dat überhaupt weten als leek?

En zo niet,

beroep ik mij dan op een theoloog, een geleerde,

een school of een stroming en zo ja dan op wie,

want wat is symboliek,

wat is metafoor, wat is esthetiek,

de verzen van de erfenis en van de interest:

welke begrijp ik in de historische context

welke zijn algemeen geldend?

en als wij mensen

elkaar al zo slecht begrijpen,

hoe kan ik dan ooit

de taal van uw hand verstaan,

of draait het niet om de details,

gaat het om de essentie, de waarden,

is de moslim zodoende in eerste instantie

gewoon een goed mens die zich hooguit

aan een aantal pijlers wil houden

met andere woorden: alles met mate,

een beetje van alles,

of is dat teveel à la carte,

komen we er dan te gemakkelijk vanaf?

En sorry, ik heb nog een vraagje,

‘t is de laatste, echt waar,

ik weet: u moet gaan,

heeft veel te doen,

verdrinkt in het werk,

maar heeft u niettemin

nog heel even, want ik worstel tot slot nog een beetje,

met het overtollig, overmatig onrecht in de wereld,

waarom kan mijn nichtje Rania niet spreken,

waarom sterven er zoveel verstekelingen,

aan de buitenwallen van Fort Europa

de bakermat van de beschaving,

waarom strandt daar elke dag een lading gammele bootjes

die onderweg hun passagiers zijn verloren

zij liggen nu verstrooid op de bodem

en zijn daar nog beter af

dan in’t Midden-Oosten,

ik zag op een docu

een Syrisch jongetje

dat zijn ouders, zijn zus en zijn broer had verloren

op de dool was, geen naam had,

en uit volstrekte hongersnood gras at

terwijl op de achtergrond

drones uit de lucht neerdwarrelden

als een esdoornblad op een mooie herfstdag,

maar vallen die drones vanuit de hemel bekeken,

dan niet binnen uw handbereik,

kan je hun val, hun knal met een kleine haal van de wind

niet onderscheppen dan, het kind niet redden dan?

of is dat een misconceptie van mij kant

en is er gewoon geen ruimte

voor uw interventie?

Was dat ook nooit de intentie

stond u gewoon aan het begin van de schepping

en heeft u het sinds dan aan ons overgelaten,

wel laat me u vertellen,

we hebben er een lelijk zootje van gemaakt,

en als onrecht voor de mensheid een test is,

wel, dan hebben we al lang gefaald,

van zodra er macht in het spel is, of geld,

zaaien we verderf, halen we de test niet

zelfs in tweede, derde of zoveelste zit niet,

hoe zit het met ons leerkrediet,

is dat niet uitgeput,

heeft u ons dan niet genoeg kansen gegeven,

hebben we die niet massaal verkeken,

hoeveel kinderen in Gaza, Damascus,

of in een busje op de E42 laten nog het leven,

ik denk dat dit niet veel zin meer heeft,

wanneer houdt het op,

wanneer krijgen we de rekening gepresenteerd,

ik wil graag betalen, heb al lang geen eetlust meer.

Sorry, het zijn nogal wat vragen,

het is een hele boterham,

en ik ben niet gehaast,

maar had vroeg of laat

toch graag een antwoord gehad.