Hoewel ik in 1968 nog niet geboren was, plantte je in mij de eerste tekenen van verzet. In feite plantte je, op die koude dag in februari, een hele revolutie. Of dat nu onbedoeld of met opzet was, of je dat nu wilde of niet.
Je had wat rimpels en steeds meer grijs haar, ik heb nog net de juiste maat. Afgekeurd en goedgekeurd door het alziende oog van de onzichtbare man. We werden met z’n allen veertig, op die helse dag in februari, toen nogmaals duidelijk werd dat niet wij, maar hij ons verleden, ons heden en onze toekomst bepaalt.
Ik wilde dat je me kon zeggen dat jouw verhaal zich vijftig jaar geleden afspeelde, maar zowel jij als ik weten dat ook ik waakzaam moet zijn. Mijn eerste rimpels beginnen zich immers te tonen en mijn lijf is steeds minder strak.
