Deze website wordt niet langer ondersteund in Internet Explorer. Update hier je browser voor een betere ervaring.
Nu de laatste modderlaarzen op de boot stappen en het stof liggen gaat, zie ik dat de aarde hier al die decennia gewoon bruin is gebleven. De hele wereld is opgebouwd terwijl wij stukken van ons hart braken en onze eigen polsen ermee opensneden, wij zijn gestorven voor wereldoorlogen die niet de onze waren, waarin we zelfs niet gevochten hadden, alleen de kogels tegengehouden, maar kanonnenvlees bloedt ook, mist thuis soms, kan ontbreken.
Dit land is al die eeuwen zwart gebleven. Er is nooit een Phaëton geweest. Nooit een Helios. Geen zonnewagens hier. Wel boten die stampvol het land verlieten en leeg weer aanmeerden. Een suikerwereld die van katoen en koffie opgetrokken werd, terwijl onze ruggen nooit echt heelden. Kinderen verwekt en verweesd achtergelaten want een beetje wit - inderdaad - maar nog erg veel zwart - helaas.
Kanonnenvlees bloedt ook, mist thuis soms, kan ontbreken
Nu de laatste modderlaarzen naar het water marcheren en het stof liggen gaat, durf ik omhoog te kijken, waar de zon al decennialang op haar hoogste punt is blijven hangen. De tijd vertraagt als je een leven lang gebogen knikt en spreekt in de enige twee woorden die je kent maar die niet van jou zijn: 'Oui, monsieur.'
Omdat hier zelfs het leven begonnen is, maar nu niets meer van ons is. Wel is dit land al jaren zwart en bruin gebleven en nu zij op hun boten stappen en een continent zinkend achterlaten, hapert ons hart nog even.
Aya Sabi (1995) woont in Vlaanderen en studeert Biomedische Wetenschappen in Maastricht. Ze blogt tweewekelijks voor deredactie.be, is columnist voor NTGent Magazine en geniet al een stevige live-reputatie. Ze debuteerde in 2017 met de verhalenbundel Verkruimeld Land (Atlas Contact).
