Deze website wordt niet langer ondersteund in Internet Explorer. Update hier je browser voor een betere ervaring.

Wij gaan naar Parijs en nemen mee: Max Urai

'Verhoud je vanuit het heden tot een van de fenomenen die de jaren '60 karakteriseren': dat was de opdracht voor de kandidaat-schrijfresidenten 2018. Max Urai musiceert met woorden in de 'monologue intérieur' van politieman Alphonse, wiens geweten knaagt na de bloedige onderdrukking van de Parijse studentenprotesten in mei '68.
Door Max Urai op 20 jun 2018
Tekst
Literatuur & taal
Schrijfresidentie Parijs
De erfenis van de jaren 60

1968: de musical


(Vierde akte | Vijfde nummer)

Alphonse strompelt dronken zijn huis binnen met de brief waarin Julie hem smeekte om over te lopen in zijn hand. Haar bloed zit op het papier.

ALPHONSE      (zingt vals Julie's motief, in ye-ye stijl)
                        O vrijheid, vrijheid, een leven los als zand...
                        Onder elke stoeptegel vind je weer –

Gooit politiepet tegen de muur.

 

ALPHONSE      Gestrand.

Salueert sarcastisch naar de foto van De Gaulle.

ALPHONSE      Is dit wat u bedoelt met orde, mon général?
                        Wij tegen de barbaarse horde, huh, mon général?
                        Kind'ren bloeden dood op straat – Parijs een abattoir.
                        Is dat wat u voor u zag? Uw wens is voor mekaar!
                        Ik hoor ze buiten zingen in het Frans, mijn moedertaal.     
                        En Julie – haar lied werd haar door mij fataal.
                        (schreeuwt) Is het orde waar wij voor moorden, mon général?
                        (zachter) Waarom heb ik ooit geloofd in jouw verhaal?

Kijkt naar de foto van zijn vader.

ALPHONSE      Dit is wie ik ben geworden, pa.
                        Als je hier was – je had geen woorden, pa.
                        Jouw eerste zoon, een moordenaar...

Kijkt naar brief.

ALPHONSE      Of hoeft het zo niet door te gaan?

Kijkt naar foto.

ALPHONSE      Zou dat jouw plan voor mij verspillen?

Zijn gezicht wordt hard.

ALPHONSE      Ze zouden me niet eens meer willen.

Gooit brief op tafel. Muziek stopt.

ALPHONSE      Wat zou jij hebben gedaan?
                        Aan welke kant van deze brand zou jij hebben gestaan?
                        Zeg iets.                      Help me.
                        O, hoe moet ik weten wat jij denkt?
                        Je was er nooit. Niet thuis, niet in de kerk –
                        je was altijd –
                                                                                   KOOR
                                                                                   (motief van de politiechef) Aan het werk.

ALPHONSE      (epifanie) En dat maakte je sterk.

                                                                                   KOOR
                                                                                   (gefluisterd)    Aan het werk.

ALPHONSE      Deze brief is geschreven
                        in hun hoofdkantoor.

                                                                                   KOOR              Aan het werk.

ALPHONSE      Handschriftanalyse.

                                                                                   KOOR              Aan het werk.

ALPHONSE      Vingerafdrukken.

                                                                                   KOOR
                                                                                   (harder)           Aan het werk.
           
ALPHONSE      Alles wat ik kan!

                                                                                   KOOR
                                                                                   (voluit)            Aan het werk,
                                                                                                          aan het werk!

Zet zijn pet op.

ALPHONSE      Ik moet nu                 

                                                                                   KOOR              Hij moet weer

                                                           ALLEN

                                                           Aan het werk!

 

 

Max Urai

Max Urai (1991) schrijft veel te lange verhalen over politiek en depressies. Hij volgde de opleiding Creative Writing van ArtEZ en studeerde in 2017 af met de roman Kleine Kleurloze Objecten. In zijn vrije tijd wist hij zijn sporen uit.

www.maxurai.nl

Vertel het verder: