Oud-Parijsresidenten in de kijker: Sereh Mandias & Lies Van Gasse

Groots was onze vreugde toen de nieuwe editie van Septentrion vorige week in de bus viel en we op pagina's 67 tot 69 de ingekorte, Franse vertaling van de tekst die Sereh Mandias schreef tijdens haar residentie in Parijs vorig jaar. 

Sereh Mandias combineerde een studie wijsbegeerte met bouwkunde. De thema's in haar werk zijn architectuur en de stad: voorheen als chef architectuur en stedelijke ontwikkeling van Rotterdams online tijdschrift Vers Beton, nu als docent en onderzoeker bij de leerstoel Interiors Buildings Cities (faculteit Bouwkunde, TU Delft), redacteur van podium voor stadscultuur De Dépendance en mede-oprichter van architectuurpodcast Windoog.

Wat maakt een huis tot een thuis? Sereh Mandias bekeek drie Parijse woningen waarin de verlangde grens tussen privé en publiek op een bijzondere manier vorm kreeg en schreef hier Huiselijk geluk over, net vertaald naar het Frans en dus ingekort verschenen in Septentrion, maar de Nederlandstalige versie staat nog steeds integraal te lezen in ons magazine. Bijkomende leestip: Paleis, theater, triomfboog, Sereh's ode aan Parijs.

Lies Van Gasse is alumna van de lichting 2014 en timmerde sinds haar residentie in Parijs gestaag verder aan haar carrière als dichter en tekenaar.

Haar werk, dat inmiddels veelvuldig werd gelauwerd en bekroond, is onderwerp van het artikel Blijven tekenen met taal. Het oeuvre van Lies van Gasse dat Dirk De Geest schreef voor de nieuwe editie Ons Erfdeel. De samenvatting van het wel elf pagina's tellende artikel: 'Het schrijverschap van dichter en beeldend kunstenaar Lies van Gasse staat lijnrecht tegenover het dogma less is more van de auteurs die zweren bij schrappen en veel wit op de bladzijde. In plaats daarvan komt een haast eindeloze woekering. Van Gasses dichtwerk is een fascinerende demonstratie van wat de taal en de verbeelding vermogen.' 

Een mooie aanleiding om nog eens het gedicht Ik droom van een stad, dat ze schreef in Parijs en verschenen is in haar meest recente bundel Wassende stad (2017, Wereldbibliotheek) nog eens op te rakelen. Het is een lang gedicht, waarin ze ons mee voert langs de rivier, langs een stad van karton, een kathedraal die op licht lijkt gebouwd, mensen als mieren, een stad waarin alles beweegt. Tijdens de schrijfresidentie haalde Lies ook haar penselen boven, wat resulteerde in de graphic poem Een binnenplaats - Hôtel Dieu, over een historisch ziekenhuis. Dit gedicht verscheen later in Zand op een zeebed (2015, Wereldbibliotheek).

Geniet!