Mijn opa is tot zijn twaalfde naar school gegaan. Op zijn vijftiende is hij in dienst gegaan bij een van de fabrieken, een concurrent van degene waar zijn vader werkte maar dat maakte niks uit want een loyaliteit tot hun baas voelden ze niet. Werk was werk. Hij ontmoette mijn oma op een dansavond voor de katholieke jeugd. Zij werkte in een klein naaiatelier. Hier had ze haar eerste, eigen loon verdiend dat ze pardoes was verloren op weg naar huis. Toen de machines voorgoed stokten, aan het begin van de jaren 60, had hij een gezin en werd hij gedwongen om zijn leven opnieuw in te richten. Hij was niet verloren, maar had wel iets verloren. De provo’s, feminisme en dekolonisering stonden mijlenver van zijn bed.
Deze website wordt niet langer ondersteund in Internet Explorer. Update hier je browser voor een betere ervaring.
Wij gaan naar Parijs en nemen mee: Willem Pije
'Verhoud je vanuit het heden tot een van de fenomenen die de jaren '60 karakteriseren': dat was de opdracht voor de kandidaat-schrijfresidenten 2018. Willem Pije formuleerde zijn antwoord in een tekst, waarin hij door de ogen van zijn opa naar dit woelige decennium kijkt.
Tekst
Literatuur & taal
Schrijfresidentie Parijs
De erfenis van de jaren 60
De jaren 60 van mijn opa
Een voor een doofden de pijpen die decennialang hun rookwolken over de stad Tilburg hadden uitgespuwd. Er is nu nog een Textielmuseum, waar kunststudenten ambachtelijk tafelgoed ontwerpen, en een geuzennaam die elk jaar met carnaval van stal wordt gehaald: Kruikenstad - een verwijzing naar de kruiken pis die arbeiders mee naar hun werk namen zodat het ammonium gebruikt kon worden voor de verwerking van wol.
Deze anekdote over de jaren 60 van mijn opa staat niet los van de seksuele revolutie en politieke oproer van die tijd, de condooms die steeds makkelijker verkrijgbaar waren in Amsterdam werden door een zus met de post naar het katholieke zuiden verstuurd, maar toont wel aan dat voor veel mensen De Geschiedenis niet als een vloedgolf komt binnenvallen. Het komt eerder binnengedruppeld en loopt dan een leven tegen het lijf dat door oneindig veel eerdere omstandigheden veel vormvaster is dan het idee van een ‘revolutie’ doet vermoeden. Mijn opa vond uiteindelijk weer werk als conciërge en ik kon naar Amsterdam om te gaan studeren.
Willem Pije
Willem Pije (1995) studeert Urban Studies aan University College London en werkt op dit moment aan een scriptie over de representatie van New York in het werk van David Wojnarowicz. Hij schreef eerder voor deFusie en werkt voor Sebes & Bisseling literair agentschap. Tijdens deze residentie wil hij zich storten op het Parijs van Genet, Guibert en Taïa.
Dit interesseert je vast ook
