Nat gedicht | Isabelle Wéry

Liefste, ik schrijf je in water.
Ik heb mijn slijmvliezen, aders, vocht geslingerd in de grote superblauwe.
Ik ben plankton, aal, ster.
Mijn botten worden graten, mijn longen kieuwen.
Ik ben snel als de makohaai.
Ik ben lenig als de blauwe octopus.
Ik eet algen.
Ik snuif jodium.

Liefste, ik schrijf je in water.
Ik grif je profiel in oranje koraal.
Ik fluit stil de omtrek van je karkas.
De dikte van je huid trek ik met een fijn penseel in de diepte van de diepte van nukkige zeeën.
Onder hectoliters ben ik verliefd op je.
Spet! Spat! En nog ‘ns spééééééééééét!!!
Met mijn vissenvrienden dansen we je als bezeten.
We zijn niet bang van decibels of roddelpraat.
We rocken je naar hartenlust op de dansvloer der tsunami’s.
We dragen onze rode, blauwe, groene schubben, ons schreeuwerig pak, we zijn het vaandel van de gele dolle vreugde.

‘Ritme is al wat een geheel dynamisch maakt’, zei iemand.

Mijn echte leven is onder water. Het water is mijn echte leven.

Kom!

Ik schrijf je in water, liefste.
Ik crawl je, ik schoolslag je, ik vlinderslag je.
Niets houdt mijn inkt bij je vandaan.
Ik ben je grote bonte duikster.
De natte gekkin.
De besprenkelde Circassische.
De klamme die haar armen uitslaat.
De waterige tegenoplossing.

‘Zelfportret van de schrijfster als diepzeezwemster’, lachte een ander.

En, Liefste, als je op een dag, een verdomde dag, doodgaat, zal ik mijn woede uitschreeuwen tegen de golven, vlak ertegen. Ik zal mijn borst hoger scheuren dan het schuim. En de daarop volgende stilte zal me omhullen. Als een grote schubbentrui. Als een lange algenneus naar de dood.

Zeewater is mijn Xanax-pil.

Schrijven. Water. Liefste.