Geprikkeld door Joris' verhaal? Laat ons weten welke herinneringen de jaren zestig bij jou oproepen en win een exemplaar van Geert Buelens vuistdikke boek De jaren zestig. Een cultuurgeschiedenis.
Het sluitstuk van de jaren zestig was voor mij het Isle of Wight Festival in 1970. Ik was er samen met enkele vrienden naartoe gereden, in een gammele Citroën Dyane. De onvergetelijke Jimi Hendrix, The Doors, The Who, Miles Davis, Leonard Cohen, Ten Years After en nog vele anderen: ik heb ze daar allemaal gehoord, maar niet gezien. Niemand had verwacht dat er meer dan 600.000 freaks zouden opdagen. De organisatie liep in het honderd, de omheiningen werden neergehaald en het evenement werd uitgeroepen tot 'free festival'. Wij zaten noodgedwongen helemaal achteraan, op een heuvel, waar je zo goed als niets zag van het podium, met achter ons de zee. Het was uren aanschuiven om een zakje fish and chips te bemachtigen. Maar we hadden gelukkig zelf wat eten, drank en een voorraadje 'shit' meegebracht.
Die shit hadden we zelf gedroogd en eigenhandig fijngemalen. Hij was afkomstig van een tiental cannabisplanten die de stoutmoedigste van ons clubje, na een tip van een bevriende botanist, op een nacht uit de tuin van een paracommando had gestolen. Die stoere soldaat had de jonge plantjes of de zaadjes waarschijnlijk uit Congo mee naar België gesmokkeld. Wij waren tegen het leger en we beschouwden onze nachtelijke actie als een daad van pacifisme. En we wisten natuurlijk ook dat de eigenaar moeilijk een klacht wegens diefstal kon indienen.
