Zoutwaterkrokodillen

Zoutwaterkrokodillen

We zitten aan tafel. Jeanine zegt dat douchen goed is voor verdriet. Dat je onder de stralen water je tranen kan laten,

bijna onzichtbaar. Ik ken een jongen die in de ramadan een flesje water drinkt onder zijn paraplu, zodat Allah het niet ziet.

In de winkel van het ziekenhuis hangt een ketting in de vorm van een hart. Je kan het in twee breken, de ene helft aan de ander geven. Of de naam van je kinderen erin laten graveren.

Van de verpleegster mogen we de tafel niet bekleden met papieren hartjes of esdoorntakjes. Dus krassen we onze

namen in het houten blad. Als we onze adem inhouden,

kunnen we samen in een trui.

David Attenborough is onze redder. Hij leert ons dat zoutwaterkrokodillen tranen kunnen produceren. Jeanine vraagt mij of het in mijn boek komt, dat van dat huilen in de douche. Bij het afscheid legt ze haar wang tegen de mijne en geeft ze me een doosje Zwitserse bonbons.

Ik denk aan boomwortels die elkaar ondergronds aanraken,

aan de ketting die ik haar nooit gegeven heb, twee stukken

hart die je in elkaar kan klikken, zoals een Siamese tweeling.

Je kan moeilijk iemand anders aan jezelf naaien.