Madeleine-koekje | Inzending Het Rode Oor 2017

De voeten van de verpleegster zijn mijn Madeleine-koekje. De hele winter marcheerde ze door mijn kamer in nauw omsluitende plastic dozen met daaronder zware ondoorzichtig witte kousen, maar zodra de eerste zonnestralen door mijn raam schenen is ze overgeschakeld op elegante bruine sandalen, bestaande uit niet meer dan een zool en een paar smalle leren bandjes.

Ze tippelt tot aan het raam, doet de gordijnen open en begroet me met een glimlach. Ze heeft vrij lange voeten met langgerekte tenen, de grote teen is niet veel dikker dan de teen ernaast, maar desondanks zijn haar wreven laag en haar zolen vrij vlezig. De bovenkant van haar voeten is veel donkerder dan de onderkant, in de winter waren haar huid, gezicht, hals, armen, handen en voeten nog geel maar naarmate het jaar vorderde maakte de zon haar lichaam bruiner. Ze schuift haar bovenlichaam half over het bed, schudt aan mijn dekens en klopt op mijn kussen. Ik ruik de lente van haar lichaam, ik kan het niet anders uitdrukken, en misschien kan alleen een oude man die beeldspraak echt vatten. Haar sandalen sjokken de kamer uit en ik ga met ze mee, uit het bed dat mijn gevangenis is geworden.

Ze was de dochter van de lokale handelaar in specerijen en ik had al snel gezien dat ze het beste was van de winkel. Hij verborg haar in de achterkamer, als bonus voor wie iets kocht. Om haar jeugd van onze blikken af te schermen droeg ze een hoofddoek en een lang gewaad, een bruinig gekleurde barrière van haar onderarmen tot aan haar onderbenen. Ik kocht een pakje kurkuma, of wat komijn, en legde het voor haar neer. Ze keek me recht aan, waardoor ik mijn ogen op de toonbank liet neerslaan en vanuit mijn ooghoeken gluurde ik naar haar naakte voeten die uit de sluiers leken te groeien. Ze drukte haar tenen met enige kracht tegen de grond, waardoor haar wreven omhoog kwamen en er rimpels op haar zolen verschenen. De bovenkanten van haar voeten waren bruin ondanks haar leven binnenskamers.

Ik fantaseerde dat ik haar hand vastnam en er een zoen op plaatste, zoals in de boeken van de schrijvers uit Frankrijk die ik meer en meer was gaan appreciëren, een reeks blanke dikke mannen met baarden en een door chronische alcoholoverdaad geïnduceerde rode blos. Ze legde haar handen op mijn rug en drukte me tegen zich aan en als twee bevroren standbeelden braken we uit de duffe winkelkamer, smeltend in de hete zon, steeds hoger in de lucht boven het vergeelde landschap. Ze gooide de sluiers van haar lichaam en ik trok mijn kleren uit, onze lichamen werden naakter naarmate ze hoger kwamen.

Fantaseerde ik dat ik een beetje door mijn knieën ging en mijn penis vanuit die moeilijke verticale positie in haar vagina stak? Het lijkt niet echt waarschijnlijk, ik wist toen nog nauwelijks iets over de liefde, en niets over seks, en ik was zeker nog nooit met een vrouw geweest. Mijn herinneringen bedriegen mij, dan eens heeft ze het gezicht van mijn vrouw, die jaren geleden in een Frans ziekenhuis overleed, en dan weer dat van de verpleegster die me een sponsbadje geeft als ik uit de verre donkere slaap van herinneringen weer in het hier en nu word gerukt. Ik heb een erectie, gehurkt als een kind in de kom van kunststof. De schaamte en de opwinding doen mijn slapen kloppen, maar ze veroordeelt me niet, meer een dochter dan een geliefde, en het lauwe water komt samen met een golf van welbehagen over me heen. Straks is er, geloof ik, weer soep.