In het schuurtje schijnt de maan naar binnen en het is er koud | Finalist Het Rode Oor 2017

In het schuurtje schijnt de maan naar binnen en het is er koud. Nadat de oliekachel is aangestoken legt hij een bezemsteel op de werkbank. Hij pakt de steel beet en zaagt hem doormidden. ‘Een keurige lengte,' zegt hij bij zichzelf. Hij schuurt de scherpe randen van het ene uiteinde stomp; het andere uiteinde maakt hij hol met een guts. Zijn vingers trillen van de inspanning. Boven het holle uiteinde boort hij een gat door de stok, blaast het zaagsel weg en steekt er een stuk touw doorheen. Hij schuift de stok heen en weer in zijn hand. Er zijn geen splinters.

Via het tuinpad loopt hij verheugd naar binnen. Daar sluipt hij met de stok naar de badkamer en legt deze op de verwarming. Hij zit een poos op de badrand, waarna hij zich begint te ontkleden. Zijn hemd en onderbroek houdt hij aan. De stok is opgewarmd, hij plaatst het holle uiteinde op het puntje van zijn neus en bindt het koord vast op zijn achterhoofd. Dan keert hij zich naar de badkamerspiegel. Zijn spiegelbeeld toont een lange houten neus, rode wangen en fonkelende blauwe ogen. Een mooi gezicht, vindt hij zelf. Uit de pot op het plankje haalt hij een dot vaseline en smeert een laagje over het hout.

Zo verschijnt hij in de slaapkamer. In het schijnsel van het bedlampje leest zijn vrouw aandachtig een boek. Hij loopt naar het voeteneinde en kucht. Dan kijkt ze op, met grote ogen, als die van een kind. Ze giechelt.

‘Doe maar alsof je dood bent,' zegt hij zachtjes. Gehoorzaam gaat ze roerloos liggen. Zo vindt hij haar mooi; opgebaard in een rozenjapon. Hij hurkt neer aan het voeteneinde en steekt zijn neus onder de stapel dekens.