Deze website wordt niet langer ondersteund in Internet Explorer. Update hier je browser voor een betere ervaring.
In het kader van de reeks Made in Europe organiseerde deBuren i.s.m. VPRO en Canvas een erotische schrijfwedstrijd. deBuren selecteerde uit de 383 inzendingen 15 teksten, waarna Heleen Debruyne, Annelies Verbeke en Kasper C. Jansen drie finalisten uitkozen. Het publiek kroonde Mia Timiaan tot winnaar.
Het zeegroene bord waar haar derde gang op had gelegen was al een tijdje leeg. Alle garnalen in hun delicate knisperpantsers waren vermalen en verslonden. En ook de zalmeitjes, donkerrode knikkertjes, had ze één voor één met haar tong tegen haar verhemelte gedrukt. Zodat ze uit elkaar waren gespat, in een foetaal elixer van zilt en zee. Het waren slechts versierinkjes geweest voor bij de zeeduivel, een gespierde vis met een textuur zoals van kreeft. Dit restaurant serveerde geen keurig rechthoekje eiwitten maar hompen visvlees, mondenvol. En dan die saus. Hazelnootboter, een flits van sinaasappel. De saus van deze gang wilde ze het allerliefste oplikken, haar gezicht vol in het bord. Wie had ooit dat kuise geklooi met metalen voorwerpen bedacht? Die kille vork, die gladde holle lepel? Een mens had vingers om te grijpen, tanden om te scheuren. We waren gewoon dieren, ook al probeerden we dat te verhullen met stropdassen, lakschoenen en tafelmanieren.
Eigenlijk at ze al jaren niet meer. Ze proefde alleen nog. Speurde naar fouten om haar recensies te kunnen schrijven. Eten was werk geworden, functioneel, voorspelbaar. Maar hier, nu, deze gerechten. Gang na gang bravoure en perfectie. Ze bestudeerde de restjes op het glazen bord en trok snel haar zwarte zijden handschoenen uit, die al twaalf jaar haar handelsmerk vormden. De haaibaai, met de handschoentjes.
Voorzichtig tastend haalde ze haar wijsvinger over het bord, door de allerlaatste restjes saus. Ze rook aan haar vingertopje, snoof, likte. Lieve god. Dit was liefde in sausvorm. Ze haalde twee vingers over het bord, haar wijsvinger en middelvinger dit keer. Ze dweilde de laatste druppels bij elkaar tot er geen molecuul meer over was, zoog aan haar vingers, kreunde. Alles was nu echt verdwenen. De critica keek op van haar bord en staarde recht in de ogen van de jonge sommelier, die haar vanaf de andere kant van de eetzaal een geamuseerde grijns gaf. Het was geen spot, eerder sympathie, empathie. Hij wist precies hoe lekker. Hij genoot ervan dat zij genoot.
Ze voelde haar benige vingers in haar mond, de saus nog een vleugje op haar warme tong. Door zijn ogen zag ze ineens zichzelf zitten. Een oud mens in een avondjurk, met vrijwel een hele hand in haar mond. Wallen en rimpels, grijs haar, licht verwilderde ogen. Maar met diezelfde brede grijns. Voor zover grijnzen lukt dan, met vingerkootjes achter je tanden. Langzaam trok ze haar vingers uit haar mond, over haar onderlip, terwijl ze de sommelier bleef aanstaren. Hij keek nog steeds, zijn grijns breder nog. Ze legde haar hand weer naast het bord, bovenop haar zwarte handschoentjes. En hij kwam naar haar toe. Zwenkte sierlijk om de andere obers en serveersters heen en stond plots naast haar, achter haar. Ze voelde hem tegen haar stoel aan drukken, zijn buik tegen haar schouderbladen. Hij boog over haar heen en negeerde alle etiquette, liet van grote hoogte een stroom Muscadet Sèvre & Maine sur Lie in haar glas klateren.
Ze zag een randje van haar rode lippenstift op het glas. Zag boven haar grijze hoofd zijn hand de wijn uitschenken, veel te gul, te veel. Ze voelde zijn adem, zijn grijns. En ze wist dat ze deze man wilde opdrinken. Verslinden.
Mia Timiaan
