Gedichtendag 2017 | Poëzietips van deBuren

Donderdag (26/1) is het weer zover: Gedichtendag, de dag dat Vlaanderen en Nederland in rijm praten. Voor deze gelegenheid doken we in ons archief en selecteerden we acht poëtische pareltjes die in 2016 op onze website verschenen.

Charlotte Van den Broeck | Dorst
Geschreven tijdens onze schrijfresidentie in Parijs (2015)

Dorst

gelopen, aldoor gelopen, dwaas de kudde uit
jezelf te pletter gelopen tegen de schelle wens van verte
tegen bergen te pletter tegen de ijskappen
op de ogen van een geliefde, niets week

niemand strijkt de hemden meer of de man eronder
en kreuken worden zo snel scheuren, scheuren gauw een rauwe wonde

tot het van de kast valt
is het voorwerp bezig voorwerp te worden onophoudelijk dringt het
tegen zijn randen zonder uitzicht, dat het dringen het ooit
in een groter gedaante verandert

of afkomst en waar we op afstevenen
een nevenschikking is van pogingen om meer plaats in te nemen
jezelf uit te schreeuwen op een achterbank
met je nagels in het leer van een rug of van een autozetel (...)

Charlotte Van den Broeck

Lees het volledige gedicht op onze website

Rodaan Al Galidi | Antwerpen in november
geschreven voor citybooks Antwerpen

Waarschuwing

Attentie, attentie:
vanaf nu
is in Antwerpen
haat verboden
en angst ook.
Met je hond het huis uitkomen
en hem uitlaten, mag,
maar je God uit je hart trekken
om ermee op straat te lopen
is niet toegestaan.
Honden blaffen,
goden bijten.
Attentie, attentie:
Antwerpen
is niet voor iedereen!
Antwerpen
is alleen voor haar vrijheid.

Rodaan Al Galidi

Lees de volledige cyclus op de website van citybooks 

citybooks Antwerpen © Garry Loughlin - Bekijk de volledige reeks

Maud Vanhauwaert | ik noem jou ibila
Geschreven voor de presentatie van de DWB-fotobiografie van Dirk Brackman in Museum M, in samenwerking met deBuren (12-01-2017)

ik noem jou ibila

niet omdat het klinkt als een eiland
een chemisch spul met een parapluutje
of als een sirene die op de rotsen
dagelijks haar kleine borsten te water laat

ik noem jou ibila

mijn schemeringsdier, mijn grensgeval
je houdt je op in het donker
je haren tot over je gezicht
ik weet niet waar te beginnen

ik leg je te weken in een donkere kamer
in verschillende baden, tot je contouren vervagen
wisten wij veel waar het eiland stopte
en het continent begon

mijn kleine sluikstort, met je voiletje
van niets, er hangt nog iets van jou aan de stoel
ik noem je, vergeef me het woordspel
mijn alibi, maar dan in negatief

jij bent het bewijs dat ik er was (...)

Maud Vanhauwaert

Lees het volledige gedicht op de website van DW B

Linda Veldman | Trapsgewijs
Geschreven tijdens onze schrijfresidentie in Parijs (2016)

Je hoort Linda Veldman zelf haar Parijsgedicht Trapsgewijs voordragen op de presentatie in Brussel (24/09/2016).

Luister ook naar de andere Parijsgangers van 2016

Ghayath Almadhoun | Schizofrenie
geschreven voor citybooks Ieper

IEPER

In de stad Ieper, die midden tussen de Vlaamse akkers ligt, zoals een naar de wereld opgestoken middelvinger zich in het midden van de hand bevindt ... In de stad Ieper, die in de Eerste Wereldoorlog van de kaart is gewist, zoals het Palestijnse volk uit de schoolboeken en de historische archieven is gewist ... In de stad Ieper - ik weet niet zeker welke formulering poëtischer is en beter in de context past: ‘honderd jaar na zijn vernietiging', of ‘honderd jaar na zijn wederopbouw' ... In de stad Ieper, waar je je hand kunt leggen op de geschiedenis die languit voor je ligt als een lijk, waar je de wond kunt aanraken om te ontdekken dat hij nog warm is als de tepel van een vrouw die smelt tussen je lippen ... Daar dwaal ik rond, een Palestijnse vluchteling, die tot voor kort nog uit alle boeken, nieuwsberichten, academies en onderzoeken werd geschrapt, want we weten allemaal dat Palestina een land is zonder volk ... Ha ha ha ...
Hoe het ook zij: ik, de Palestijnse vluchteling die niet bestond in deze beschaafde wereld, dwaal rond als een archeoloog die met een kolonialistische verkenningsmissie vanachter de oceaan is gekomen en de halve aardbol heeft afgereisd om de barbaarsheid van de homo sapiens van nabij te voelen en de euforie te ervaren van de bevestiging dat Hannah Arendt gelijk had toen ze de banaliteit van het kwaad benadrukte. Ik ben een Palestijns-Syrisch-Zweedse vluchteling, ik draag een broek van het merk Levi's, in San Francisco door een Joodse migrant uit Duitsland. Ik vul mijn camera met foto's, zoals een boerin uit Rusland de melkemmer onder haar koe vult. Ik knik met mijn hoofd als iemand die de les heeft begrepen: de les van de oorlog. Ik, de Palestijn, verdeeld over tientallen slachtingen, sta hier naakt. Ik probeer me te hullen in mijn gedicht, in de hoop dat het mijn wonden zal verhullen. Beduusd verzamel ik hier en daar mijn brokstukken, zodat ik een getuige kan zijn. Hier sta ik, de gewelddadige Palestijn, volgens de clichés en de stereotypen, afkomstig uit een land dat bekend staat om zijn oorlogen, zoals de oriëntalisten beweren. Ik sta voor jou, bevangen door een hevige gêne, ja, een hevige gêne voor de nietigheid van de oorlogen in mijn land, in vergelijking met de enorme oorlogen in jullie landen. De kleine, onbeduidende oorlogen van mijn land tegenover jullie gigantische, almaar groeiende oorlogsmachine, die alles wat groen en dor is, vermorzelt, tegenover jullie inventieve wapens die de oorlog tot een kunst verheffen, tegenover jullie bontgekleurde oorlogen die niets overeind laten staan, tegenover jullie schitterende bloedbaden, o witte mannen. (...)

Ghayath Almadhoun

Lees het volledige prozagedicht op de website van citybooks

citybooks Karlsruhe - Kantelbeeld Karlsruhe, in september 2016

Monika Rinck| Kantelbeeld Karlsruhe, in september 2016
geschreven voor citybooks Karlsruhe

Kantelbeeld: HAAS EN EEND

In september, zeggen ze, gaan dromen en waken op elkaar lijken.
Maar op welk halfrond, waar is dat zo? Staat het vast
als een toestand of slaat het om als reuzenhaas into eidereend?
Dit hier is Karlsruhe: een nederig hekje wordt gerespecteerd.
Jarenlang wachten mensen voor het ZKM-gebouw op hun taxi.
In Oost-Oekraïne komt het sinds kort opnieuw tot gevechten.
Wittereuzenhazenleger is een terrein aan de Karlsruher Kornweg.

* * *

Mijn lichaam begrijpt niet waar het zich bevindt.
Mijn tanden gaan los staan. De doden zijn verdwenen.

* * *

Het is nog steeds zomer. Maar heen gejaagd door apparaten
zodat de zomer zich heilloos verdeelde, tot hij zelf verging.
De notaties moesten hem redden. Wie besluit wat erbij hoort
en wat niet meer past? Verdierlijking past, vervrouwelijking ook,
vernietiging nee, vermannelijking ja, verachting zeker weten,
verachtvoudiging onduidelijk, verloren verzorgingseenheid gaat ook,
verzieling blijft onduidelijk, verruwing gaat beslist. De zomer boort.
De zomer boort gaten. Daar rijgen Alb-vissers nylondraad doorheen,
en gooien alles wat bewusteloos verging, nog eens uit.
Lokaas. Zo zwakken ze de apparaten af en helpen de notaties.

* * *

Wat doen de Russen ondertussen? Ze schrijven lokale gedichten.
Bedoel je dat het overal zou moeten deugen? Je universele gedicht?
Dat het niet alleen voor een exquise reeks, een elite van mensen
wier keuze van voren af aan vaststond, op een bepaalde plek
die bekend was, tegen een overeengekomen prijs, niet langer dan
20 minuten durend, voorgedragen in kleding op maat,
anders simpelweg overal, op elke plek, elke lengte, voor iedereen?

Het zou overal moeten deugen, of niet? Dat ik me ook
in Oekraïne niet hoef te schamen. Hoe zorgen we
dat het deugt? Of zo: wanneer het sowieso moet deugen,
dan deugt het niet overal. Kan het niet overal deugen? (...)

Monika Rinck

Lees de volledige cyclus op de website van citybooks

Nikki Dekker | Voorspelbare levens in een voorspelbare buurt
Geschreven tijdens onze schrijfresidentie in Parijs (2016)

Je hoort Nikki Dekker zelf een stuk voordragen uit haar gedichtenreeks Voorspelbare levens in een voorspelbare buurt op de presentatie in Brussel (24/09/2016).

Luister ook naar de andere Parijsgangers van 2016

Erik Lindner | Roeiers op de Aasee
geschreven voor citybooks Münster

Roeiers op de Aasee

Steigers midden in het meer
wedstrijdnummers en ballonnen

ribbelingen op het water

een roeier die de armen kruist
de bladen op het water houdt
leunt achterover en trekt aan de riemen
en buigt voorover en duwt ze op

het zachte piepen van de riemen door de dollen
het klotsen van het water

planten die in het water hangen
drijven met de stroom mee

gespetter van vleugels op het meer
gekwaak van kikkers in het park.

Waar denk je aan als je over straat loopt?
waar ik aan denk

een boom staat, houdt zijn vracht omhoog

hoe een kikker kwaakt: eerst zompig geklaag
dan vrolijk tikkend gehinnik

de lantaarns aan de overkant
een roeier door de schemer

het water dat de kade uitzicht teruggeeft

water dat in het donker onzichtbaar is
stilte, omdat er geen land maar water is. (...)

Erik Lindner

Lees het volledige gedicht op de website van citybooks