Donkeytail: slapend kunst ik ook

Donkeytail: slapend kunst ik ook

Giuseppe Minervini

1. Inleiding.
Recensies zijn zo bleurgh. Laten we gewoon een papieren hoedje op ons hoofd zetten. Die hoek ... ja, zo ... en nu omdraaien ... en de buitenkant naar binnen ... nee, je bent een plooi vergeten, lul, ... oké, ja, zo gaat die. Goed, nu op je hoofd zetten. Zo vangen we onze gedachten op papier en vouwen ze zich vanzelf op tot gedichten. Hier bij deze tentoonstelling Hoe heet je Ego ook alweer? kom je bewonderen: een brandblusapparaat, een lift groot als een feestzaal en een breed Brussels uitzicht. Dit alles georganiseerd door een Nederlander die ‘Tsjaikovski' uitspreekt zoals hij een glas kapotbijt.

  
Laat de tentoonstelling toe zich uit te smeren over je netvlies: droge moppen uitgelegd door palmbomen, wandelen, in gevangenschap twee filmpjes hinkelen over de migratiepolitiek, wandelen, een tong de getekende mond van Mark Rutte zien doorboren, de mening van een vreemde over dit geknutsel vragen, je hoofd kantelen om foto's te bestuderen. Rol cultureel kop, want kunst vernieuwt zich. ‘Sturm-Offensive!' zou Nietzsche de wijsvinger door de lucht boren.  Je ziet slogans (pussy riot!) die uit haat poëzierekken omvergooien. Je ziet plaklint op plastic zakken op zwart potlood milieuproblematiek aankaarten - wat zou er gebeuren als the Donald president wordt? Je krabt aan je snor, zet zeegroen krijt tegen de muur, slaat je been over je heksenbezem en vliegt hysterisch rond. 'Wat mooi, live performance.' Maar neem niet alles te serieus, joh. Anders scheur je je broek nog aan metafysische problemen en andere demagogie.

2. Paratekst
Sommige vertellingen zijn circulair zoals herpes in een relatie. Jij, Erik van Lieshout, en ik aten samen zoete aardappelen, couscous en quiche. Jij keek naar mij door je bril. Jij stapte door de camera en je riep in tien stemmen, met de stembanden van een leeuw en kokend, vloeibaar glas op je lippen, dat je je nooit zo thuis zal voelen als in het verleden dat zich elke twaalf, twintig of vijftig minuten voor mijn ogen herhaalt. Je zei dat je je nooit zo thuis zal voelen als in je films en je keek naar mij door je camera om te zien hoe alles een beetje wervelt in mijn hoofd. En dan begon het opnieuw, omdat ik er nu over schrijf, omdat ik het nu weer heb herschreven, en we aten opnieuw zoete aardappelen, couscous en quiche. Lees deze tekst straks gerust opnieuw, kunstenaar Erik.

3. Mimesis
'We zitten samen op een eiland. Wat doe je?'
‘Graven tot ik verdrink.'
‘Haat je mij meer dan je van je narcisme houdt, nou? :('
‘Nee, hoor. Jij haat mij, blanke sjamaan.'
‘Ik haat je heus niet. Ik respecteer je.'
‘Dit filmpje noem jij respect?'
‘Dit is respect, ja. Ik moet je nog veel leren.'
‘Tja, auf Wiedersehen!'
‘Nee, wacht, laat me niet alleen op dit eiland. Ik maakte maar een grapje, lieve Ahmed. Als je alles serieus neemt, schrijf je dergelijke gedichten in het zand:
:(         jullie nationale driekleur is een horizontale bavianenkont         :(        nee, joh, ik heb ooit een bavianenkont gezién!         Frankrijk steekt de stok wél door de anus, Nederland is tenminste zo vriendelijk die vlaggenstok door de heup van de baviaan te schuiven.
                katten in vacht zijn zacht en gewelddadig :D :D :d
katten in vacht zijn zacht en gewelddadig                      katten in vacht zijn zacht en gewelddadig                       ze wonen in een Russisch kelderkattenhotel
kattenkelderhotel              krijg je dan ook appelsap als je op hun buik knijpt? Krabpaal in de kelder              Pispaalkelder             ruskaalkelder

                                                   KUNST KUNST KUNST'

4. Afsluitend interview
- Beste meneer van Lieshout. Je leeft van je kunst. Je neemt je kunst niet serieus. Kan je je leven niet serieus nemen zonder ondankbaar te zijn?
(Leer maar leven met wat men je toedient. Leer maar eten van het buffet, ook al lust je niets, ook al ben je allergisch voor alles, ook al heb je geen honger. Anders honger je nog dood zoals Sartre.)
- Nou ja, toch wel. Alles is kunst en kunst is ondankbaar.
- Dit interview dus ook?
- Ja, hoor.
(Want jij bent een kunstenaar, zeker?)
- Ja, hoor. En ik kan je gedachten lezen ook. En jij bent ondankbaar. Je hoofd lijkt een beetje op een filmzaal waar ze vroeger seksfilms vertoonden.
- Maar, Erik, wat als ik je vertel dat meisjes sneller zwanger worden dan jongens? Wat als ik je vertel dat je niet op de hemel kan wandelen? Wat als je drinkt uit een volle asbak? Welke kwintessens vergiftigt je? Waarom ben je zo origineel als je hallucineert? Weet je dat radicaal betekent: alle wortels van een boom mee uitrukken en de boom omgekeerd in het desbetreffende gat planten? Ik bedoel maar met mooie beeldspraak dat je niet alles te serieus mag opnemen, en omgekeerd niet alles te belachelijk.
- Je begrijpt niet wat voor een held ik ben, meneer de schrijver. Jij houdt je pen mooi vast, je haakt je handen op je klavier en je denkt dat het schrijven op een dag zal lukken. Ik heb een ezel en die ezel heeft een ezelsstaart en die ezelsstaart trekt prachtige lijnen op een doek. Jij legt je retoriek in woorden, waarvan hun obscuriteit onmiddellijk opvalt. De retoriek van mijn ezelsstaart moet obscuur zijn. Jij hoopt dat de malaise tijdens het schrijven wel overgaat, zoals je hoopt dat je schoenen minder gaan knellen eens je ze inloopt, maar ik ... ik amuseer me rot met Donkeytail. Slapend kunst ik ook.

Benieuwd naar wat er nog meer uit de pennen vloeide?

Talent op Tilt is een talentontwikkelingsprogramma van Tilt en deBuren. Zes auteurs scherpten dit voorjaar hun pen: Giuseppe Minervini, Jens Meijen (de eerste Belgische Jonge Dichter des Vaderlands), Loren Brouwers, Marjolijn van de Gender, Bart Smout en Leen Pil. Tilt en deBuren haalden hen in het najaar naar het podium met een bijzondere schrijfopdracht: 'Volg een onbekend persoon op social media en laat je inspireren.' Gemist? Lees hier hun teksten!