Deze website wordt niet langer ondersteund in Internet Explorer. Update hier je browser voor een betere ervaring.
Met onderstaande speech drong Peter Van Rompaey samen met twee andere mededingers door tot de finale van de derde editie van de Speech Battle, die uiteindelijk door Afke Vermeer gewonnen werd.
De Speech Battle werd deze keer georganiseerd in samenwerking met debatcentrum Arminius tijdens de Rotterdamse Debatnacht (1 december 2015). De opdracht was: 'De nieuwe Europees Commissaris voor Vluchtelingenbeleid staat bij de grens van de Europese Unie en spreekt de vluchtelingen toe. Schrijf zijn speech.'
De speeches van de drie finalisten werden voorgelezen door acteur Walter Bart (Wunderbaum) waarna het publiek mocht bepalen wie de beste speech had geschreven.
Geachte medemensen,
Sommigen onder u komen van ver, anderen van plekken die we vroeger nabij noemden. Maar van waar u ook komt, ik heet u welkom in ons huis dat Europa heet. De meesten van u hebben een lange, onzekere en uitputtende tocht achter de rug, een tocht vol beproevingen, moeilijke keuzes en onaangename ontmoetingen, een ware odyssee die voor een aantal onder u zelfs in de buurt van Ithaka moet geëindigd zijn, het eiland Ithaka dat ook voor de Griekse held Odysseus de eindbestemming van zijn mythische omzwervingen was.
Laat Ithaka vandaag symbool staan voor Europa.
Onlangs zag ik een bekende auteur die pas een diepgravend gesprek had gevoerd met een aantal vluchtelingen zoals u. Hij beweerde met grote stelligheid: Het is niet wanhoop wat deze mensen drijft. Het is hoop. Kunt u zich hierin vinden? Bent u het ermee eens dat het hoop is die u hier vandaag gebracht heeft?
Hoop op een veilig bestaan.
Hoop op een beter leven.
Hoop op een toekomst voor uzelf, voor uw naasten, voor uw kinderen.
In Europa kan dat allemaal werkelijkheid worden. Maar niet vanzelf. En niet onvoorwaardelijk. En daarom is het belangrijk om van meet af aan goede afspraken te maken. Ik wil ze hier en nu graag met u maken. U bent als vluchteling en asielzoeker naar Europa gekomen voor een veilig bestaan en een beter leven. Maar dat komt niet uit de lucht vallen. Uw slaagkansen hangen sterk af van de mate waarin u zelf uw verantwoordelijkheid opneemt, waarin u zelf bereid bent om kansen te grijpen en last but not least van het respect dat u betoont voor de individuele rechten en vrijheden van alle anderen.
Laten we beginnen bij het begin: voortaan bent u veilig, maar zal uw leven ook wezenlijk beter worden?
U weet dat velen u zijn voorgegaan. Velen zullen nog volgen. Voor de Europese landen is dit een uitdaging met historische dimensies. We spreken niet voor niets over dé vluchtelingencrisis. Maar onze solidariteit is gebaseerd op diepgewortelde principes. Noch de omvang van de vluchtelingenstroom, noch de stemmingmakerij na de recente terreuraanslagen, mogen ons ertoe aanzetten om onze solidariteit in vraag te stellen. Integendeel, we mogen niet vergeten dat de vluchtelingen die vandaag Europa overspoelen, de slachtoffers zijn van dezelfde extremisten, van dezelfde haatpredikers, van dezelfde aanhangers van achterlijke maar daarom niet minder gevaarlijke denkbeelden, als degenen die aan de basis lagen van de golf van terreur die we het voorbije jaar meegemaakt hebben. In Parijs, in Beiroet en op nog tal van andere plaatsen.
Wie asiel aanvraagt, zal vandaag en morgen kunnen rekenen op professionele opvang in veilige en menswaardige omstandigheden, opvang ook met perspectief op vooruitgang. Want als u straks daadwerkelijk asiel krijgt, dan zult u een nieuw leven kunnen beginnen in een vrije, open en democratische samenleving.
U zult dus op onze uitgebreide steun kunnen rekenen, uw kinderen zullen naar goede scholen gaan, maar u zult zelf ook wat moeten doen. Alleen zo kunt u echt vooruitgaan, krijgt u uitzicht op volwaardig burgerschap. Dat betekent dat u inspanningen zal moeten leveren om een nieuwe taal te leren, om u bij te scholen, om een baan te zoeken.
Dat betekent nieuwe beproevingen, obstakels en ontgoochelingen. Maar u zult vooral ook meer vertrouwen krijgen, kleine en grote problemen oplossen en ten slotte successen boeken. Zo veel vluchtelingen en kinderen van vluchtelingen hebben in de landen waar ze terecht zijn gekomen, hun sporen nagelaten, hun stempel gedrukt. En dat doen ze vandaag nog altijd. Ik denk aan succesvolle bedrijfsleiders, aan grote wetenschappers, aan bekende schrijvers en kunstenaars, maar net zo goed aan honderdduizenden anderen die elke dag hun gewaardeerde bijdrage leveren aan alle sectoren van de samenleving.
Met zijn vergrijzende bevolking heeft Europa u nodig, hebben wij u nodig. En u heeft een plek nodig waar u kansen krijgt. Dus dat komt goed uit.
Maar naast onze steun, naast uw eigen inspanningen, is er nog een derde en laatste voorwaarde om te slagen in Europa, een voorwaarde die minstens even belangrijk is als de andere twee. Het gaat over het respect voor de individuele rechten en vrijheden. U bent straks misschien vrijer dan u ooit geweest bent. U bent vrij om te denken wat u wilt en om te zeggen wat u denkt. Maar uw medemensen hebben die vrijheid ook. De Europese samenleving kent haast evenveel opvattingen als er inwoners zijn, en die inwoners zijn allemaal gelijk: mannen en vrouwen, heteroseksuelen en homoseksuelen, religieus geïnspireerden en mensen die niet in een god geloven.
Voor zo'n open samenlevingsmodel moeten we elke dag vechten, ook u zult dat moeten doen. Als u het oneens bent met wat ik zeg, dan is dat uw goed recht. Maar het is mijn goed recht om te zeggen wat ik denk.
Nog niet zo lang geleden was Europa in de ban van onverdraagzaamheid, oorlog en bloedvergieten. Met enorme vluchtelingenstromen zoals nu. Binnen Europa, van het ene land naar het andere, maar vaak ook buiten Europa. Europeanen van wie het leven in gevaar was, hielden het oude continent voor bekeken. Dat oude continent, die grote Europese beschaving, is de voorbije eeuw meermaals een hel op aarde geweest.
En dat willen we nooit meer. De Europese Unie als vredesproject en de rechten en vrijheden van al haar inwoners moeten we elke dag koesteren. En verdedigen. En uitdragen.
Ik hoop dat u dat samen met ons zal doen. En u kunt er ook hoop uit putten. Want het is niet omdat een plaats de hel op aarde is, dat het morgen ook zo moet zijn.
Dus ja, u zult de volgende dagen, weken en maanden kunnen rekenen op onze steun. De steun van overheden, sociale organisaties en vrijwilligers die u onbaatzuchtig willen helpen. Als u dan bereid bent om zelf de nodige inspanningen te leveren om uw plaats te vinden in onze samenleving en als u de individuele rechten en vrijheden van al uw medemensen respecteert, dan zult u zonder twijfel een unieke bijdrage kunnen leveren aan onze Europese samenleving, aan uw persoonlijke vooruitgang en aan de vooruitgang van de wereld.
Laat Ithaka geen eindpunt zijn, maar een nieuw begin.
Ik dank u.
